Terwijl dochter gisteravond samen met Humberto zorgde voor een onvergetelijk onthaal van de olympische ploeg in het Kurhaus in Scheveningen, was zoon samen met Van Gaal in de Johan Cruijff ArenA in Amsterdam. Ik weet zeker dat mede dankzij zijn geschreeuw het Nederlands elftal met 6-1 heeft gewonnen. En ik? Ik volgde ze alle twee tegelijk online. In mijn sportkleding. Vanuit de achtertuin.
Heel langzaam lijkt ook ons leven weer terug te glijden naar het oude normaal. Ik heb mijn abonnement op de sportschool weer geactiveerd en ben pilates aan het ontdekken. Na een heerlijke les zat ik gisteravond met een kopje koffie in de tuin te genieten van de zwoele zomeravond toen dochter de livestream van haar event deelde, inclusief haar positie en hoe ik haar kon herkennen. En terwijl ik met mijn oortjes in de hele ceremonie ‘live’ buiten zat te volgen, appte zoon een foto van een oranje gloed en een nog lege grasmat. Hij zat er klaar voor! Vervolgens stroomden de appjes in hoog tempo over en weer tussen Scheveningen, Amersfoort en Amsterdam.
Het was een vreemde gewaarwording dat beide kinderen tegelijk bij een dergelijk groots en oranje event aanwezig waren. Op mijn iPad volgde ik Humberto met de huldiging van de paralympiërs en even later stond ik al append voor de tv met mijn zoon mee van het voetbal te genieten. Doelpunt! Rode kaart!
Het voetbal eindigde met een eclatante overwinning voor Nederland. De huldiging in het Kurhaus eindigde met een prachtige hoosbui aan gouden slingers over de sporters. En wat denk ik dan als eerste: “Oh, nee! Dat moet ze straks na zo’n lange dienst nog allemaal opruimen!” Terwijl dochter met bezems en stoelen in de weer was en zoon met het ov naar huis probeerde te komen, kon ik lekker rustig douchen en naar bed.
Vanochtend wachtte mijn eigen werk. Letterlijk ‘wachtte’, want ondanks dat ik sinds vrijdag werk aan een spoedje dat maandag ingeleverd moest worden, is er nog niemand bereikbaar om een laatste vraag aan te stellen. Mail, telefoon en app worden niet beantwoord, zelfs het centrale nummer van het betreffende bedrijf is niet bereikbaar. Wat staat dit gebrek aan communicatie in schril contrast met het commandocentrum van gisteravond!
Ik ga maar even in de tuin werken om af te koelen en te broeden over de weekbreak. In de tuin werken is heerlijk! Lekker snoeien-groeien-bloeien, opruimen, ordenen en op ideeën komen. Ik vergelijk tuinieren vaak met redigeren: een tuin is een tuin en een tekst is een tekst. Maar wat er voor de een prima uitziet, kan voor de ander nog wel wat zorg gebruiken. En waar de een gruwelt van foutjes, maalt de ander niet om een onkruidje hier of daar.
Zo mijmer ik nog even door tot een wel heel demotiverende conclusie: aan een mooie tuin zie je niet hoeveel werk erin zit. Precies zoals bij vertalingen: als de tekst eenmaal lekker loopt, zie je niet hoeveel correcties hiervoor nodig waren.
Misschien moet ik voortaan in een Wordbestand het ‘Wijzigingen bijhouden’ lekker aan laten staan als ik een tekst inlever. Hij is dan weliswaar onleesbaar vanwege de brij aan redigeertekens, maar man, wat een respect voor de corrector zal dit opleveren!
