Wat zijn ze prachtig he? Ik ben dol op klaprozen. Zo opvallend en toch zo fragiel. En wild! Ze bloeien dit jaar met ongekende aantallen. Die prachtige rode gloed overal brengt me helemaal in vakantiestemming! En aan al die foto’s op social media te zien ben ik niet de enige die ervan geniet.
Blijkbaar is dit een ideaal klaprozenjaar. Na een paar droge en warme zomers hadden we een nat voorjaar en ineens -BAM- kleurt Nederland rood. De klaproos is de bloem van de hoop, van de wederopbouw, en dat vind ik nu wel heel toepasselijk. Je kunt het op de foto net niet zien, maar vlak boven mijn hoofd hangt een vlag te wapperen, met een schooltas eraan. En dat kan maar één ding betekenen: de zoon is geslaagd!
Het was waanzinnig spannend, de dag van HET telefoontje. Vanaf 12:00 uur hielden we rekening met het ergste, drie kwartier later kregen we hoop en toen hij om precies 13:00 uur de trap af kwam met een brede smile knalden er wat traantjes uit mijn kop. Het dubbeltje had namelijk ook de andere kant op kunnen vallen, maar zijn eindexamencijfers waren blijkbaar goed genoeg om zijn schoolresultaten te compenseren.
En dat geeft mij hoop. Voor al die leerlingen en studenten die het afgelopen anderhalf jaar het roer volledig om hebben moeten gooien. Die zich niet al spijbelend, lallend en feestend hebben kunnen profileren als puber, maar die zich eenzaam en alleen online door de lesstof hebben gezwoegd. Die toch over zijn gegaan, toch hun diploma hebben gehaald, toch hebben laten zien wat ze waard zijn. Ik zeg “Respect” tegen jullie, bij elke vlag die ik buiten zie wapperen!
Ook de strijd tegen het virus verloopt hoopvol: op het eerste karretje waar weer een muntje in moest brak ik spontaan een nagel toen de ketting niet meegaf. We zijn alweer twee keer uit eten geweest en hebben zelfs in een hotel overnacht. Er was een openbare gelegenheid waar de gastvrouw zei dat een mondkapje wat haar betreft nu niet hoefde (god wat is dat fijn!) en de gesprekken met vrienden beginnen consequent met “Ben jij al…?” of “Welke…?” Als tegengeluid voor al die trotse foto’s vanuit priklocaties op social media verschijnen er zelfs kaders met “I don’t care”. Ik moet daar om lachen want ik ben blij met elke vaccinatie in mijn omgeving. Ikzelf moet het nog een weekje uitzingen en dan ben ik ook onschendbaar. Of traceerbaar. Of erin geluisd. Maar ik kijk er hoe dan ook naar uit om straks redelijk onbezorgd op vakantie te kunnen. In dit priktempo komen zelfs de afspraken voor de kinderen snel in zicht! Er komen versoepelingen aan, dochter heeft zo-goed-als-zeker een kamer in Den Haag, zoon geniet van zijn lange-zomer-zonder-school en manlief werkt deze week zowaar 2 dagen op locatie. Een week van hoop dus.
De hoop zakte mij echter even in de schoenen toen ik zakelijk werd geconfronteerd met weer een nieuw programma waarin ik vertalingen moet corrigeren: Mangoolu. Zoveel klanten, allemaal hun eigen tool, hun eigen manier van werken. En soms verandert er dus ineens iets. Via via hoorde ik toevallig dat er een nieuwe opdracht voor mij klaarstond in een voor mij nieuw programma. Die Nederlandse ‘via’ kon gelukkig snel een eigen inlog voor mij regelen, maar voor de cursus was ik helaas te laat, kreeg ik de dag nadien te horen. Omdat de opdracht wel gedaan moest worden ben ik zelf met de powerpoint van de cursus aan de slag gegaan. En langzaam maar zeker ontvouwde zich weer een nieuw platform voor mij waar ik zo te zien best aan kan wennen.
Frustratie sloeg langzaam om in hoop, dit kan wel eens een heel leuk programma worden! Wat alleen niet helemaal duidelijk werd is hoe ik een opdracht af moet melden als hij helemaal klaar is. In een klein hoekje van Mangoolu stond een e-mailadres vermeld en ik stuurde een keurig berichtje naar de afdeling support met wie ik ben en wat ik doe en wat mijn vraag is.
Wie schetst mijn verbazing toen ik antwoord kreeg van een Duitse die ik allang ken! Ze antwoordde me: “Haahaha I am also surprised that I am responsible to explain about issues in Mangoluu but I can do everything! :D”
Kijk, dat geeft hoop voor de komende tijd!
