Meertekst

vertaalt, redigeert, ordent en schrijft technische teksten

Kom van dat dak af!

Alles in mij schreeuwde dat ik dit niet moest doen. Ik deed het toch. En waarom? Omdat íemand het moest doen. En zonder avontuur geen overwinning!

Het platte dak van de uitbouw lag al maanden vol met roodbruine rotzooi. Dikke plakken stof en gruis blokkeerden de afvoer zodat het water veel te lang op het dak boven de eetkamer bleef liggen. En lekkage uit dat plafond wil ik nooit meer. Dus had ik ons een ultimatum gesteld: nu met het prachtige weer was de rotzooi goed ingedroogd en woei het stof over de tuinset, maar voordat de voorspelde regen zou losbarsten moest het platte dak van de uitbouw schoongeveegd zijn.

Die ochtend kwamen we heet en bezweet terug van de golfles en ik besloot dat dit het moment was voor actie. Helaas had ik er geen rekening mee gehouden dat mijn wederhelft online zijn halfjaarlijkse Salesmeeting had, dus ik stond er alleen voor.

Helemaal alleen sleep ik daarom de loodzware, op 3 plaatsen knikbare ladder van de zolder naar de tuin. Ik vecht met de blokkerende scharnieren totdat ik het pakket heb uitgevouwen tot een keurig rechte ladder. Dan til ik een uiteinde voorzichtig op en handje voor handje duw ik hem richting de dakrand. De poten veranker ik stevig in mijn zorgvuldig herstelde gazon. Hij staat!

Gutsend van het zweet neem ik de situatie in mij op. Een bezem heb ik nodig. En een emmer. Stoffer en blik. Een vuilniszak. En mijn telefoon, voor noodgevallen. Als ik alles om mij heen heb verzameld klim ik met de bezem in mijn hand en een bungelende emmer aan mijn arm de ladder op. Ik vind het spannend want ik durf niet om de ladder heen op het dakje te stappen, doodsbang dat dat ding dan toch nog wegglijdt. Nee, ik doe het heel elegant en stap liever met mijn stijve linkerknie achter mij aan slepend recht door het midden over de hoogste sport. Dat lukt en even later sta ik met alle benodigdheden op het bloedhete dak.

Wat is het hier hoog en warm! Met suizende oren probeer ik bij de rand weg te blijven. Ik controleer nog maar eens of ik mijn telefoon echt onder handbereik heb. Ik kan weliswaar van hieruit meekijken op het scherm bij de Salesmeeting, maar mocht ik nu naar beneden storten dan is er niemand die mij ziet ….

Behendig bezem ik het dakje schoon en steek mijn handen tot ver voorbij mijn polsen in de aan- en afvoerbuizen om de prut eruit te trekken. Het gruis op het platte dak is afkomstig uit de regengoot van het echte dak dus daar zit de bron van de vervuiling. Die moet ik aanpakken! Helaas kan ik van hieruit niet bij de hoge regengoot dus ik heb een extra trapje nodig. Het raam van dochter staat op een kiertje. Als ik dat nou open krijg, kan ik zó naar binnen stappen. Ik trek en duw en zucht maar helaas, ze heeft hem stevig vergrendeld. Dus weer die enge ladder af, klein trapje van zolder halen, door het raam van dochter naar buiten duwen en constateren dat ikzelf toch de route buitenom moet nemen. Enge ladder weer op, ditmaal als test met stijve knie eerst, trapje uitvouwen en constateren dat dit nét te laag is. Trapje terugduwen de slaapkamer van dochter in, enge ladder weer af, keukentrap uit de schuur halen en met gevaar voor eigen leven meeslepen de enge ladder op. Inmiddels weet ik niet eens meer welke knie nu eerst moet. Ik raak overmoedig.

Met deze grotere trap kan ik wel in de dakgoot kijken en ik schrik enorm. Een 4 cm dikke laag gruis ligt daar te wachten om naar het platte dak afgevoerd te worden. Wat ís dit? Slijpsel van de dakpannen? Klimaatneerslag? Woestijnzand? Hoe dan ook, het moet weg! Met een stoffer en blik gaat dat niet lukken. Ik heb de ragebol nodig. En een plantschepje. Dus de grote trap weer af, enge ladder af, nog meer gereedschap verzamelen, enge ladder op, grote trap op. En dan maar scheppen en vegen, meter voor meter. Ik voel me afwisselend dom en avontuurlijk. En vooral: oververhit.

Maar het is me gelukt. Voor zover ik erbij kan is de dakgoot weer helemaal schoon. Het laatste stukje mag ik binnenkort via het platte dak van de buren nog doen. Uiteindelijk heb ik nu vier volle emmers gruis kunnen afvoeren. Trap af, trap op. En ik leef nog! Eigenlijk ben ik best wel een beetje trots nu. Weer een klus waar ik tegenaan zat te hikken gewoon even geklaard. En wat heb ik hiervan geleerd?

Ten eerste: goed gereedschap is het halve werk.
Ten tweede: een goede planning is onmisbaar.
Maar misschien wel het belangrijkste: bezint eer ge begint!

Kom van dat dak af!
Schuiven naar boven