Zoals verwacht loopt alles anders. Dat is niet alleen de subtitel van de heerlijke podcast ‘Omdenken’ die ik verslind, maar ook de ‘story of my life’ deze week.
Dinsdag. We worden samen wakker. Echtgenoot haast zich naar benden voor weer een nieuwe thuiswerkdag. Ik blijf even rechtop in bed zitten, doe mijn rugoefeningen en staar ondertussen wezenloos recht vooruit, naar mijn bureau. Vier stappen en ik kan aan het werk. Voor hoelang nog in de slaapkamer? Over een paar dagen gaat op zijn werk het nieuwe normaal in. Dan mag iedereen weer op het bedrijf komen werken, dan gaat hij weer reizen. Ik kijk enorm uit naar het einde van deze abnormale tijd.
En ineens, als een donderslag bij heldere hemel dringt de harde werkelijkheid tot mij door: het zal nóóit meer normaal worden. Hij blíjft twee dagen per week thuiswerken, in onze eigen kantoortuin. Bellend, zoomend, pratend, lachend. Met de radio aan. En daarvoor ga ik mijn flexplek op zolder niet verlaten. En helemaal niet 4x per week mijn loodzware iMac over de trap heen en weer sjouwen. Betekent dit dat ik, dankzij de versoepelingen, veroordeeld ben tot mijn tijdelijke werkplek?
Woensdag. Bij vandaag staat er al wekenlang een rood kruis in mijn agenda vanwege de inspiratiedag ‘Pluk de vruchten van je loopbaan’. Een dag lang met 3 wandelcoaches en gelijkgestemden inspiratie opdoen in het bos. Even een dagje afstand nemen en bubbelend vol nieuwe energie terugkeren. Een goede vriendin die mij hierover hoort stelt spontaan voor dat zij die middag met de hond in de buurt gaat wandelen en dat we aansluitend samen gaan dineren en evalueren. Je begrijpt dat ik hier al wekenlang naar uitkijk. En toen was daar ineens het bericht: de inspiratiedag gaat niet door. Snel met vriendin en hond overlegd en we zouden dan lekker samen gaan wandelen, inspireren en bubbelen. Helaas moest ook dat plan op het laatste moment worden afgezegd. Het ontbreekt me volledig aan motivatie om nog iets anders leuks te doen op deze dag.
Donderdag. Ik ben door een klant uitgenodigd voor een webinar van een groot internationaal bedrijf en heb er enorm veel zin in. Door de inschrijfprocedure alleen al zijn mijn verwachtingen vrij hoog gespannen: een prachtige Engelstalige website, een zeer serieuze inschrijfprocedure en een interessant 3-daags programma. Stipt om 12 uur zit ik klaar met mijn inlogcodes bij de hand, maar die blijken ineens niet nodig: bij het openen van de website val ik al direct in het verhaal. Wélk verhaal wordt echter niet duidelijk. De gastspreker is alvast begonnen, in het Pools, en houdt een soort zoommeeting met een timide, slecht zichtbare vrouw. Beiden opereren zittend van achter hun eigen huiskamerbureau. Het geheel ziet er zo amateuristisch uit dat ik vrees dat ik op de verkeerde zender zit, maar het logo klopt wel. Ze ratelen maar door in het Pools. Mijn blik schiet als een konijn over het scherm: links de personen, rechts de overvolle slides in het Pools, onderaan de Engelse ondertiteling.
Ik vraag me af of de Engelse vertaling er simultaan onder wordt getypt, of dat de sprekers ‘spontaan’ een vooraf bij de vertalers ingeleverde tekst zitten op te lepelen. De Poolse woorden tetteren ondertussen in mijn oren, het is een zeer indringende taal. Het penetrante Poolse geluid maakt het vrijwel onmogelijk om de Engelse ondertiteling te kunnen volgen. Maar als ik het geluid uit zet, mis ik de cadans van de gesproken tekst. Hoe werkt dat eigenlijk met ondertiteling in films? Dat is toch nooit zo irritant en moeilijk te volgen? Waarschijnlijk omdat ik bij Engelse, Duitse, Franse, ja zelfs bij Scandinavische films toch een beetje de cadans kan volgen. Je hóórt of je het als een opsomming, een belediging of een grap moet lezen. Ah, is het dáárom dat ik Aziatische films vaak moeilijk te volgen vind? Dat Pools is trouwens echt niet te volgen. Ik maak er een spelletje van om herkenbare woorden te spotten. ‘Partner’ is er zo-een. Maar wacht: ik ben nu dus volkomen afgeleid en heb de draad zelfs nog niet eens gevonden. Na drie kwartier haak ik teleurgesteld af. Ik stuur degene die mij heeft uitgenodigd een appje: “Was jij er ook bij…?” Als hij mij later terugbelt komt de stoom nog uit zijn oren. Hij vond het ook Zeer Slecht. Zo slecht dat het weer leerzaam was, concluderen we.
Vrijdag. Vandaag gaan we een nieuw zonnescherm bestellen! Het huidige knikarmscherm hangt er al een jaar of 25 en er is iets afgebroken waardoor hij steeds verder scheefzakt en telkens met een enorme knal dichtklapt. Na wat vooronderzoek verheug ik me op een nieuw scherm. De opbergcassettes zijn veel kleiner geworden, ik wil een uitvoering met led-verlichting kiezen en ben benieuwd naar de nieuwste designs. De zonneschermspecialist die langskomt helpt me echter snel uit mijn dromen. Voor €2,50 hebben we een nieuw blokje waarmee hij technisch weer perfect is. Het doek ziet er nog prachtig uit, de motor kan nog wel 5-10 jaar mee. Kortom: niet vernieuwen is zijn advies. De waarheid is hard, maar wel veel goedkoper.
Het screen aan de uitbouw heeft echter een klein probleempje dat ik hem ook even laat zien: het doek komt op de hoek steeds verder los uit de bevestiging. Of hij dat misschien terug kan duwen? Helaas blijkt dat niet te kunnen. We raken aan de praat over screens en ritsbevestigingen en windbestendigheid. Over cassettes, automatische afstandsbedieningen en elektriciteitsdraden over de binnenmuur. Blijken er screens te bestaan met een zonnecel op de buitencassette: wel automatisch bzzzzzz-bzzzzzz, géén extra stopcontact binnen. Naaah, dat is perfect! We bestellen er meteen eentje. Dus geen nieuw knikarmscherm, wel een nieuw screen.
Zoals verwacht loopt alles anders deze week. Omdenken is het devies!
