Mijn ouderlijk huis was volgens de brief van de netwerkbeheerder dringend toe aan een nieuwe elektriciteitsaansluiting.
Moeder moest de dag van de grote klus vanaf 7:15 u beschikbaar zijn en vanzelfsprekend zou de stroom er langdurig af gaan. “Neemt u dus voorzorgsmaatregelen” stond er doodleuk in de brief. Enig idee hoeveel impact zo’n afsluiting heeft?
Zus en ik hadden besloten dat we niet alleen gezellig samen op de koffie zouden gaan, maar vooral ook een oogje in het zeil gingen houden. Want al waren alle stekkers uit lampen, televisie, magnetron, fornuis, kruimeldief, radio en wat al niet meer getrokken – hoe zou het bijvoorbeeld gaan met de vriezer en de koelkast?
Geen elektriciteit. Dat betekent dat als de mannen iets te vroeg beginnen, moeders wekkeralarm niet afgaat. Dus heeft zus in alle vroegte vanuit Amsterdam onze moeder alvast maar wakker gebeld.
Geen elektriciteit. Dat betekent geen koffiezetapparaat! Maar enigszins gerustgesteld bedacht ik dat we dan wel oploskoffie konden nemen. Tenminste, als de elektrische waterkoker zou hebben gewerkt. Het elektrische fornuis was ook al geen optie om water op te koken. Ik belde nog even snel naar moeder om te vragen of ik dan eigen koffie mee zou nemen. Maar gelukkig had ze al om 7 uur de thermosflessen met koffie gevuld. Ze kent me!
Geen elektriciteit betekent ook geen verlichting. Maar we konden onszelf zo nu en dan bijschijnen met de zaklamp van de telefoon. Best handig!
Geen elektriciteit. Dat betekent geen verwarming. Dat betekent een appje: ‘Kleed je je wel warm aan kind?’ Omdat het sneu is om je moeder de hele dag in de kou te laten zitten bedacht ik dat ik wel een elektrisch kacheltje voor haar kon meenemen. Maar ja; geen elektriciteit! En het kacheltje uit de tent? Ook elektrisch! Maar we hadden vroeger toch ook een gas-kacheltje voor in de tent? Tsja, àls die nog ergens is, dan waarschijnlijk in de aanhanger in de winterstalling, dus dat was ook geen optie. Verder ging mijn inventiviteit niet en uitgedost in een winters ensemble en met dikke sokken in mijn winterboots betrad ik uiteindelijk de woonkamer. Héét! Moeder had heel slim de verwarming heel hoog gezet voor zolang als het duurt. Záten we daar te zweten in onze dikke kleren.
Na de lunch sprong op het toilet spontaan de verlichting aan en op datzelfde moment kwamen de mannen melden dat er weer elektriciteit was. Gejuich steeg op. Samen gingen zus en ik op ronde door het huis; van de kelder tot de zolder, overal zochten we naar stekkers en schakelaars. Het leek wel paaseieren zoeken: weer eentje en nog eentje! Gillend van de lach schoven we door ons ouderlijk huis.
Die lach stokte bij de ouderlijke bedlampjes. We lieten ons op de grond vallen en volgden elk aan een eigen kant de snoeren tot onder het bed. Weemoedig bekeken we de ‘installatie’ die onze vader daar op zijn kenmerkende manier had aangelegd en vastgespijkerd. Geen stekkers maar wel een schakelknopje tegen de muur.
Klik – niets – klik – ook niets – klik – ja alleen ZIJN kant – klik – dat is raar? Iets dat niet kan en toch gebeurt? Vanochtend deden ze het allebei nog. Tegen beter weten in wissel ik de ouderwetsche gloeilampjes even om en jawel: nu heeft moeders kant licht. Wat een gemeen toeval dat de gloeilamp na decennia precies nu de geest heeft gegeven. Toch door die stroomklap?
Alles is nu weer in orde. Ik heb nieuwe ledlampjes gekocht. De zandhopen in de hal, gang en kelder zijn opgezogen, de mat vol modder is uitgeklopt en de struik bij de voordeur is weliswaar gehalveerd maar inmiddels ook weer gereanimeerd. Goed dat ik bij mijn vertrek snel nog even de bel heb gecontroleerd want ook die stekker lag eruit.
’s Avonds doe ik het hele verhaal in geuren en kleuren aan mijn gezin. Ik had vooral opgezien tegen de kou, vertel ik. En voordat ik ook maar iets kon zeggen over elektrische kacheltjes, gaskachel of desnoods kaarsen riep dochter stralend uit: “O heerlijk! De open haard aan!”
Zucht. De alleroudste warmte- en lichtbron. Nooit aan gedacht.
