Er zat bij mij een draadje los. Gisteravond tijdens het eten voelde het ineens of ik op een glazen kerstbal kauwde. En ja hoor: het achterste slotje van mijn beugel bungelde los. En het draadje prikte parmantig tussen mijn perforator: nu kon ik dus helemaal niet meer kauwen. Ik dacht dat ik vandaag een lekkere werkdag in het verschiet had en mijn tanden ging zetten in een dikke brochure om te corrigeren. In plaats daarvan zat ik bij de ortho, met mijn tanden in een spreidbek.
Stom he, dat je in deze tijden blij bent met zo’n uitje: “Hoera, ik ga lekker op de fiets naar de ortho. Bewegen! Uitwaaien!” Het is laatst zelfs zover gekomen dat ik bewust mijn eigen auto ging uitlaten. De Fiat stond al zo lang stil dat de remschijven een roestkleur begonnen aan te nemen, de banden waarschijnlijk vierkant zijn en ik bang was voor een platte accu. Maar gelukkig startte mijn grote vriend meteen en we hebben samen even een paar mooie kilometers gereden en geremd.
Ik ben gek op mijn eigen auto. Een Fiat Punto Evo uit 2010. Deze door de overheid gesponsorde dieseluitvoering was destijds een koopje – maar inmiddels een rib uit mijn lijf. En nu ik er nauwelijks meer mee rij lijkt hij helemaal geen bestaansrecht meer te hebben. Want zolang er ook een luxe leaseauto op de oprit staat, rijden we daar natuurlijk mee. Áls we al ergens heengaan, want wij zijn toch wel erg van het brave lockdown-soort. Iedereen werkt thuis, behalve de zoon die eindexamen doet, hij gaat wel ‘gewoon’ naar school. En als het een beetje regent staan we met zijn drieën te springen om hem te mogen brengen en/of te halen met de auto. Even eruit!
Maar we vinden het natuurlijk ook gewoon leuk om met onze laatste aanwinst te rijden. Binnen 3 maanden hadden we achtereenvolgens een Passat, Audi A3, Golf en ID.3. Elke auto heeft zijn eigen plussen en minnen die we naar hartenlust becommentariëren. De zwarte Passat was een grote trouwe alleskunner waar ik nog even van moet loskomen. De elektrische witte ID.3 die we nu hebben (bijgenaamd de pinguïn) leek mijn favoriet te worden omdat hij zalig zit en rijdt, kek stuurt, een lachwekkend kleine draaicirkel heeft, optrekt als een beest en een groot touchscreen als bedienpaneel heeft. Zijn nadeel is echter dat er geen trekhaak onder kan (dag aanhanger met kampeerspullen) en dat het touchscreen slecht werkt.
Ikzelf dacht al even dat ik magische vingertoppen heb waarop het scherm niet reageert, of dat ik gewoon botweg genegeerd wordt, maar ook bij anderen duurt het eeuwen voordat de navigatie wakker is of er een andere muziekzender start. En wat nog erger is: vrijwel alle functies van de auto zitten zo diep weggewerkt in de menustructuur dat het onverantwoord lang duurt voordat je je ogen weer terug op het verkeer kan richten.
Hoe mooi en modern deze auto ook is, het gaat ‘m niet worden. We willen een auto met knoppen die je gewoon blindelings kunt bedienen. We hebben morgen een afspraak op een afgelegen parkeerplaats met de Hyundai dealer voor een proefrit met de nieuwe Tucson. De pers schrijft hem de hemel in en gister is hij zelfs genomineerd als ‘beste auto ter wereld volgens vrouwelijke journalisten’. Met name zijn knoppen worden geroemd. Ik ben benieuwd!
Tot die tijd moet ik dus nog even mijn tanden in een brochure zetten. Mijn planning is een beetje spaak gelopen omdat ik eerder een document met een productiefoutje had. Wat heb ik gelachen zeg, om maar niet te hoeven huilen. Het bestand dat ik moest redigeren was namelijk automatisch voorvertaald maar zo slecht heb ik het nog nooit meegemaakt! De opmaakcode ‘fett’ was bijvoorbeeld voorvertaald als ‘dierenarts’, ‘l/b/h’ werd ‘l/b/uur’ en de naam ‘Ferry’ was vertaald als ‘veerboot’. Maar het mooiste vond ik dat ‘Gewicht nach DIN’ was vertaald als ‘Gewicht (niet tevreden volgens DIN)’. Hoezo volgt er na ‘gewicht’ automatisch ‘niet tevreden’? En hoezo staat er ergens random midden in een zin ‘reacties geven, collega’?
Omdat ik dus achterloop met mijn planning heb ik vanmiddag niet naar de persconferentie gekeken. Ik wil het niet horen van al die beperkingen, maar op social media gonst het inmiddels wel van de grappen over de avondklok. We moeten er maar om lachen en er het beste van maken.
Persoonlijk ben ik er nog wel even met Poes over in gesprek gegaan. Ik heb haar helpen herinneren aan het tuigje dat ze vroeger om had en het lijntje waaraan ze liep. Mocht het zo zijn dat er echt een avondklok en een ontheffing voor hondenbezitters komt, dan zal ik Poes moeten gaan inzetten om toch nog aan mijn ommetjes te komen.
