Ik hou van wandelen. En van mijn werk. Al heb ik een zeer eenzaam beroep, als techniekschrijver. Weinig collega’s, niemand anders die koffie voor me haalt, niemand die mij corrigeert, niemand die ongevraagd over mijn toekomst, dromen, ambities en doelen begint. Dat is soms best lastig. Een paar maanden geleden kwam er ineens een officiële coach op mijn pad. Een wandelcoach maar liefst. Eerst twijfelde ik voor de vorm nog even: “Dat géld! Helemaal in Den Bosch! Hoeveel werktijd kost dat wel niet!” Maar in mijn hart voelde ik al dat dit goed was. En na een telefonische intake zijn Hester en ik samen aan de wandel gegaan.
De eerste keer reed ik in de file naar Den Bosch, kwam te laat aan bij cafeetje De Lachende Vis in Empel en zat helemaal in mijn verkeerde chakra zoals Bert Visscher zou zeggen. Het regende een beetje en ik merkte tot mijn eigen grote ontzetting dat ik de door Hester aangeboden paraplu niet wilde aannemen, ik haalde liever mijn eigen plu uit de auto. Het zij zo. We wandelden stevig door langs de Maas en onderweg liet ze me kijken naar wat er om ons heen gebeurde en hoe dat betrekking had op mijzelf. Wat een metaforen zag ik! Het verscholen stille prachtige meertje, onvindbaar. De tak die aan kwam stromen en keihard zijn hoofd stootte tegen een rots, een stukje opschoof en zijn weg vervolgde. De boom die trots doch onhoudbaar op een afkalvende ondergrond stond.
De weg terug naar huis was niet genoeg om alle indrukken en inzichten te verwerken. Bij mij leidt dit tot emotionele verstopping. En dan kan ik niets anders doen dan het eerst van mij af schrijven. Dus ik begon een dagboek over de wandelcoaching. Schreef al mijn gevoelens op en stuurde het verhaal ongecensureerd naar Hester. Met angst om het hart weliswaar, maar omdat ik tijdens het wandelen niet echt uit mijn schulp ben gekropen, vond ik het nodig dat zij wist hoe haar aanpak bij mij was gevallen.
Mijn verslag had een positief effect: tijdens de tweede wandeling bleven de yoga-achtige oefeningen achterwege (die doe ik liever in de zaal op een matje) en ook het benoemen van metaforen werd drastisch beperkt. Langzaam en onvermijdelijk verplaatste het gesprek zich naar de werkelijkheid van Meertekst en mij. Wat kan en kon ik? Wat doe en deed ik? Waar wil ik naartoe? Wat zijn overtuigingen die mij gijzelen? Ik had in de tussenliggende periode veel nagedacht en geleerd, initiatieven ontplooid, ik bubbelde inmiddels van de ideeën en plannen! Hester kon me feilloos sturen en liet me praten en praten. Ik stond gewoon versteld van mezelf! Gelukkig was daar steeds mijn loopbaandagboek om al mijn inzichten, plannen en bubbels te structureren.
Na deze opleving
volgde helaas een inzinking. Dus voordat de derde wandeling begon stuurde ik
het dagboek weer naar Hester op, zodat ze zou weten dat de bubbels op
miraculeuze manier waren verdwenen. Op mijn concrete vraag of deze dip normaal
is, verbaasde ze me met haar antwoord: zij vond juist dat ik erg veel heb
gedaan en opgepakt en beleefd en geleerd!
Oh-ja, eigenlijk klopt dat wel. Soms moet een ander je er gewoon even attent op
maken wat je wél hebt bereikt. De wandeling verliep steeds lichter en zonniger.
De paraplu die ik bij mij droeg (mijn eigen!) heb ik niet hoeven gebruiken. Na
afloop drinken we een kopje koffie in De Lachende Vis en bespreken deze wandeling
en het huiswerk. Met een vol hoofd rij ik weer over de A2 terug naar huis. En
besef al heel snel dat mijn blauwe paraplu nog in de hoek naast ons tafeltje
staat.
Na een paar dagen krijg ik een appje van Hester: ze heeft mijn blauwe inklapparaplu gevonden! Inklapparaplu? Het was eigenlijk een gewone grote… Maar dit coachingtraject heeft me geleerd om met teleurstellingen om te gaan en de zonnige zijdes in te zien: deze plu past tenminste in mijn tas tijdens het wandelen! En aangezien er geen andere plu meer bij de gevonden voorwerpen lag ga ik er maar van uit dat iemand anders er heel droog en gelukkig mee langs de Maas is gaan lopen.
De vierde en laatste wandeling was gister een feit. Beetje eng wel. Het voelt als een soort afzwemmen, vanaf nu moet het zonder bandjes. Ik heb een cadeautje voor Hester uitgezocht: een kleurboek met mooie spreuken. Omdat ik geleerd heb dat ik zelf mijn toekomst moet inkleuren. Voorin heb ik natuurlijk een mooi verhaaltje geschreven. Ten afscheid wil ik door de uiterwaarden naar de sluis in het Maxima-kanaal lopen en daar foto’s maken in de stralende zon. Als een herinnering aan dit traject en aan wie ik wil zijn. Juist als we daar weer weglopen komt er een groot binnenschip aan, met op de boeg zijn uitdagende naam: ‘De tijd zal het leren’. Oef. Als dat geen metafoor is! We struinen over het klompenpad terug en stuiten op een hek. Moeizaam klimmen we er overheen en ploffen aan de andere kant in de modder. Om daar te ontdekken dat het hek gewoon open stond! Hoezo blind kiezen voor de moeilijke oplossing óver de hindernis? Hoezo metafoor? Grinnikend vervolgen we ons modderpad, langs het kapelletje ter herdenking van het Spaanse mirakel van Empel, terug naar de Vis. Daar nemen we onze laatste koffie met dit keer een flink stuk gebak. Hester heeft ook een cadeautje voor mij: een lief hartje van speksteen. Omdat ook zij het een heel bijzonder traject vond. De eerste keer wilde ik niet eens een paraplu van haar aannemen en nu geven we elkaar bij het afscheid een dikke en welgemeende knuffel. Het was een heel bijzondere reis die ik iedereen gun.
Als we uit De
Lachende Vis weglopen dringt een laatste gedachte zich aan mij op: het zou een
fantastische laatste metafoor zijn als ik mijn paraplu terugvind.
En wat denk je? Daar staat hij! Mijn eigen grote blauwe VMI-paraplu! Klaar om
me weer te beschermen op mijn pad. Het lijkt het mirakel van Empel wel.
