🌊 weekbreak 🌊
Woensdagavond laat scrolde ik, nog nagloeiend van een lange dag aan zee, nog even door Facebook. Mijn oog viel op de prachtige foto’s die een vriendin had gepost van Kasteel de Haar. Daaronder haar tekst: ‘My office today #opleidingindezon #hoewasjouwdag’.
Ik kan oprecht antwoorden dat mijn #nadenkdag @Strand Wassenaarseslag heerlijk was. Dochter wilde mee naar zee maar had ‘s ochtends een belangrijk practicum: online theeproeven. We besloten het erop te wagen en beladen met laptop, power bank, theezakjes en een thermosfles vol heet water meldden we ons in alle vroegte bij ‘onze’ strandtent. Of ze misschien ergens een rustig werkplekje met wifi kon krijgen? Natuurlijk! De aardige eigenaar maakte zelfs een eigen netwerk voor haar aan: ‘online les’, waarmee ze met uitzicht op zee aan de lessen kon meedoen die vanuit Maastricht werden gegeven. Bizar toch, die techniek?
Oké, op het eerste gezicht lijkt dit misschien gewoon een dagje strand, maar het is wel óns strand. Het strand waar mijn ouders, ooms en tantes zijn opgegroeid en vakantiebaantjes hadden. Waar ik al vanaf mijn jeugd kom uitwaaien en wegdromen. Waar dochter te horen kreeg dat ze geslaagd was voor het vwo en waar we afscheid namen van een oom en een nichtje. Waar we gaan nieuwjaarsduiken om het nieuwe jaar fris in te luiden.
Vrijwel een half jaar later ben ik hier weer terug en de zee voelt zelfs nog kouder aan dan toen. Toch duik ik er weer in.
Ik ben dankbaar dat we hier vandaag met 8 familieleden kunnen zijn. De familie wordt steeds ouder en brozer. Samenkomen lijkt qua logistiek steeds meer op een militaire operatie en de familiestrand-groepsapp is hierbij een handig hulpmiddel. We delen onze locaties en laten met foto’s aan de thuisblijvers zien hoe we eraan toe zijn.
Het onbekommerd genieten gaat met de jaren moeizamer, maar we zetten door. We ondersteunen elkaar op trappen en het zand, herhalen eindeloos zinnen in het goede oor, zorgen dat de demente oom niet alleen achterblijft, beschermen elkaar met parasols. En na de excursies voor koffie en lunch op het terras is het dan weer goed rusten op de ligbedjes.
Toen ik op 1 januari het ‘oude’ jaar van mij afspoelde en een frisse duik 2020 in nam, had niemand nog van corona gehoord. 2020 zou mijn jaar worden.
“Als je doet wat je altijd doet, krijg je wat je altijd kreeg” en daarom had ik 2020 bestempeld als mijn pas op de plaats. Tijd voor reflectie en onderzoek. Ik had alleen nooit gedacht dat de hele wereld met mij mee zou doen. Maar vooruit: loom op een bedje in de zon aan de ruisende zee, heb ik rustig de tijd voor een tussentijdse evaluatie.
Ik mijmer half slapend over mijn cursussen social media. Mijn gedachten dwalen trots langs de technische vertalingen die ik voor een klant heb gemaakt en die nu langzaamaan op zijn website zichtbaar worden. Ik vraag me af of ik mee zal gaan doen aan de aankomende Instagram Summer school Challenge voor bedrijven? Ik probeer me te focussen op een mogelijke ‘weggever’, een presentje op mijn website waardoor bedrijven mij(n werk) beter leren kennen en waarvoor ze hun e-mailadres zouden willen achterlaten. Eng en moeilijk, maar mijn cursussen dwingen mij hierover na te denken. Ik overleg met mijn zus over het nut van ‘uit je comfortzone’. Zij heeft zomaar een keyboard gekocht en leert erop te spelen, ik volg een cursus Zweeds. We zijn het erover eens dat er weer nieuwe hersencellen aan het werk worden gezet en dat er nieuwe energie gaat stromen, wanneer je iets volkomen nieuws leert. Daar worden we blij van.
Rozig overdenk ik de weekbreak en ik vraag me af hoe ik die vandaag nog voor elkaar ga krijgen? En waarover? Diverse onderwerpen passeren de revue, ook de optie om deze week stiekem over te slaan. Het zal interessant zijn om te ontdekken wie me echt zal missen? Maar dan houd ik mezelf voor de gek. De weekbreak is niet zomaar een leuk dagboekje. Het is mijn legitieme excuus om heerlijk te mogen schrijven. Het is mijn speeltuin naast het strikte vertalen. Het is mijn contactmoment met jullie! Het is mijn training qua deadlines en onderwerpen. Het is mijn unieke kans om mijn schrijfstijl te etaleren en een blogbestand op te bouwen. Ik droom van mijn eigen column of artikelen in een gerenommeerd (online) magazine. Ooit. En tot die tijd schrijf ik mijn weekbreaks, desnoods op donderdag.
Lang voordat de zon in kracht afneemt verlaten we het strand om samen nog een hapje te eten in het cafetaria van ook weer een nichtje. En als dat nichtje op de familie-app ziet dat we op het terras van haar etablissement zitten, krijgen we spontaan een ijsje van haar aangeboden. We realiseren ons allemaal dankbaar hoe fijn de familiebanden zijn.
Boven de snelweg terug naar huis waarschuwen de matrixborden nog steeds: “Vermijd drukte, ga niet onnodig op reis”. Snel neem ik deze inspirerende en liefdevolle dag nog even door:
✅ ‘Vermijd drukte?’ Toen wij vanochtend zo vroeg op het strand waren, was er helemaal geen drukte. Dus die hebben we goed vermeden.
✅ ‘Ga niet onnodig op reis?’ Mwah.
Ik heb kunnen brainstormen, dochter heeft kunnen leren, terwijl we hebben genoten van een zalige dag op óns strand. Maar bovenal hebben we met de familie een heel kostbare dag kunnen hebben.
Dit was supernodig!
