Willem is er helemaal klaar voor. Ik nog lang niet. Over 48 uur zitten we waarschijnlijk heerlijk relaxed in onze vakantiebungalow in Zeeland. Maar voordat het zover is gaan we morgen eerst nog de dochter uit Maastricht terugverhuizen. Alle spullen die meekomen zullen we maar even in de woonkamer alhier opslaan en hopen dat we ze niet verwarren met de vakantiespullen die mee moeten naar Zeeland. Want doorverhuizen naar haar nieuwe kamer in Den Haag zit er voor de vakantie niet meer in. Strakke planning wel!
Durf ik dat wel zo open en bloot te schrijven, dat we zo dadelijk weggaan en dit huis achterlaten? Ik hoor je denken: niet slim. Maar het geval is dat we met zijn tweeën vertrekken. Voor het eerst gaan er geen kinderen mee. Tenminste: misschien niet. Of niet de hele tijd. Het blijft allemaal heel onzeker. Feit is dat we deze accommodatie in januari al hadden geboekt, om iets zekers in onzekere tijden te hebben. Lekker vroeg in het seizoen omdat dochter in augustus al begint met haar stage in het Kurhaus. En voor die tijd moet ze dus nog ergens verhuizen. Zoon heeft zojuist eindexamen gedaan en vertrekt overlappend aan onze vakantie naar Albufeira. Of niet, want code oranje.
Gelukkig is Zeeland niet zo ver weg, want in de planning hadden we ook niet opgenomen dat beide kinderen tussendoor nog gevaccineerd gaan worden. En dat zoon nog een echte diploma-uitreiking zou krijgen! Dus over een paar dagen komen we weer terug voor de prikken en om het diploma met elkaar te vieren. Het einde van een tijdperk en ik ben ongelofelijk trots. Toen ik gister voorzichtig zinspeelde op een wit overhemd voor de diploma-uitreiking kon ik niet weten dat hij dat allang zelf online had besteld. Werkelijk binnen een uur was het pakketje -ding-dong- in huis. Een prachtig getailleerd hemd, spierwit met blauwe knoopjes. Met het voor hem heilige rood-witte rechthoekige logo. Wat staat het hem prachtig! In een flits zag ik hem niet meer als puberscholier maar als prachtige rechtenstudent. Klaar voor de toekomst!
Maar eerst een paar weekjes er samen tussenuit. Wanneer de kinderen komen en gaan zien we wel. Zoon had gemeld dat hij in elk geval niet vóór de Europacup-finale zou komen. Natuurlijk snap ik dat hij liever met zijn vrienden op groot scherm voetbal wil kijken dan met ons door pittoreske dorpjes slenteren. Maar ik verheug me op slenteren, shoppen, geocachen en wijntjes met mosselen en oesters. Met zijn twee, drie of vier. En een uitstapje maken naar de nieuwe kamer in Den Haag waar we vanaf morgen huurder van zijn maar die we nog nooit in het echt hebben gezien. Alles gaat online he? Een overhemd, een kamer. Zelfs voor de allerbelangrijkste vakantievoorbereiding heb ik internet nodig: leesboeken!
Gisteravond heb ik een uurtje virtueel in onze stadsbibliotheek doorgebracht, op zoek naar heerlijke boeken voor op mijn e-reader. Ik geef het toe: de website van de bibliotheek is sowieso abominabel gebruiksonvriendelijk en gister kwamen daar nog allerhande storingen bij. Maar dat heerlijke verwachtingsvolle gevoel als je langs al die digitale titels struint en wat nieuwe pareltjes vindt – onbeschrijfelijk. Ik kijk al helemaal uit naar een zonovergoten terras, een koel glas en mijn e-reader.
Zo. De aanhanger is inmiddels uit de stalling opgehaald en staat te popelen op de oprit, de fietsdragers zijn gemonteerd. Willem is speciaal een dag terug geweest naar Assen om een tijdelijke trekhaak te krijgen. Eigenlijk is het te gek voor woorden: de bestelde elektrisch uitklapbare trekhaak is nog steeds niet leverbaar bij de VW-dealer dus we hebben nu tijdelijk een mechanisch afneembare trekhaak. Hij zal vast voldoen voor de komende weken. Langzaam begint het vakantiegevoel nu te komen. Mijn werk is afgerond. Ik heb de laatste weken tegen de klippen op gewerkt en bij nacht en ontij voldaan aan deadlines. Heb gestudeerd, gezucht en knuppels in een hoenderhok gegooid. Maar nu is het even helemaal klaar. Ik ga mijn bikini zoeken.
De weekbreak zal je even moeten missen, maar ik kom weer terug. Tot over een paar weken!