Het was een mooie zonnige maandagmorgen en met een heerlijke kop koffie in de hand besloot ik mijn schoonvader eens te bellen. Even horen hoe het ermee gaat na zijn vreselijke fietsongeluk.
Hijzelf weet niets meer van het ‘moment suprême’ en dat is aan de ene kant misschien maar beter, maar aan de andere kant zit hem dat juist erg dwars. Dat je zomaar een stukje geheugen kwijt kan raken. Gelukkig heeft hij inmiddels met een ooggetuige kunnen spreken. Deze heeft hem ervan overtuigd dat hij echt niets fout heeft gedaan en dat de automobilist zonder richting aan te geven met hoge snelheid de rotonde verliet. En dat mijn schoonvader geheel onterecht werd aangereden en echt meters door de lucht is gevlogen. De ooggetuige dacht dat hij dood moest zijn gesmakt, maar zijn helm heeft hem gered.
De verzekeringskwestie hieromtrent nadert zijn einde. Ik heb inmiddels een flinke stapel papierwerk voor hem opgebouwd maar dankzij zijn rechtsbijstandsmevrouw verloopt het proces eigenlijk wel soepel. Het geld om de fiets te laten herstellen en een nieuwe helm te kopen is inmiddels binnen, vertelt hij. Ook had hij de fietsenmaker al opdracht gegeven om tot reparatie over te gaan, dus binnenkort fietst hij weer rond. En omdat hij zich ook lichamelijk genoeg hersteld voelt mag ik het medische traject laten afsluiten en zal de verzekering de eindbalans kunnen opmaken. We zijn er klaar mee!
Dingdong. Dingdong? Er wordt gebeld aan de tuinpoort en die is nog op slot. Met mijn telefoon in de hand loop ik al kletsend met schoonvader door de achtertuin, half en half verwachtend dat de draadloze deurbel weer op hol is geslagen. Maar nee: ik maak de poort open en zie twee keurige jongens van Coolblue op de oprit staan. Met op de achtergrond een grote vrachtwagen. Wat komen die nou weer doen? “Sorry schoonvader, ik bel je zo terug” en ik druk hem weg.
“Mevrouw, is deze auto van u?” Het is dat het zonnetje zo vrolijk schijnt, dat ik net mijn koffie op heb en dat die jongens zo schattig eerlijk en schuldbewust uit hun ogen kijken, want anders was ik woest geworden! Mijn arme Fiat die gewoon stilstaat op de oprit is aangereden. De chauffeur had achteruit willen keren. De eigen vrachtwagens van Coolblue zitten allemaal vol piepers en camera’s, maar deze gehuurde vrachtwagen dus blijkbaar niet. En daardoor had de chauffeur niet snel genoeg gemerkt dat hij zijn laadklep zacht maar doeltreffend in mijn laadklep heeft geduwd. Met een dikke deuk en diepe krassen tot gevolg. Jank! Precies nu de ene verzekeringskwestie bijna is afgerond kunnen we dus weer door met de volgende. Maar ik dacht wel meteen: weekbreak!
Even later zaten we aan de keukentafel op gepaste afstand de formulieren in te vullen. “Kopje koffie erbij tegen de schrik, of liever een borrel?” grapte ik. Want de chauffeur was erg aangeslagen en blééf zich maar verontschuldigen. Voor het eerst schade gereden. Maar omdat hij ook al een foutje met een steekwagen had gemaakt, moet hij nu een verbetertraject in. Hij baalde als een stekker maar ik vond dat eigenlijk wel goed om te horen. Er wordt dus op die chauffeurs gelet.
De volgende ochtend ben ik direct naar de schadehersteller gereden. Eigenlijk schaamde ik me wel een beetje voor de Fiat: ik had nog geen tijd gehad om het rode Saharastof en een paar dikke duivenklodders eraf te wassen. De schadehersteller, ik noem hem weer Piet, liep een rondje om de auto, maakte foto’s van de deuk en vroeg hoe het zo gekomen was. Ik vertelde hem van de achteruitrijdende vrachtwagen en de laadklep. Hoofdschuddend wees hij naar de auto waar ik toevallig naast stond geparkeerd: die had dezelfde schade op dezelfde hoogte!
Piet zou alles voor me in orde gaan maken, maar het schadeformulier dat hij daarvoor nodig heeft hing helaas nog thuis aan het prikbord. Dus ik zei dat ik dat snel ging halen, ik woon immers aan de overkant. Piet keek wat bedenkelijk, keek op zijn horloge en zei toen heel eerlijk: “Kan het ook wat later? We drinken zo om tien uur koffie.”
Grinnikend droop ik af. Werken is leuk maar koffie is heilig, ook hier dus. Ik heb thuis maar eerst zelf een kop koffie gedronken en ben daarna direct naar de wasstraat gereden. Snel alle vuiligheid eraf laten wassen. En als dikke troost voor de Fiat en mij heb ik ons ook nog getrakteerd op de interieurbaan! Nu staat hij weer te glimmen op de oprit, te wachten tot Piet over een paar weken tijd heeft. Arme Fiat.
