Je hebt auto’s en auto’s. Je hebt karts en de gloednieuwe Škoda ENYAQ iV. En hoewel ze niet te vergelijken zijn heb ik ze deze week toch beide voor je getest.
We zouden eigenlijk een bedrijfsuitje naar de Efteling hebben. Zoon had zijn voetbalwedstrijd al afgezegd en dochter kwam er speciaal voor over uit Maastricht. Lang verhaal kort: het ging niet door. Dus ineens hadden we met zijn vieren een hele lege dag voor ons. Wat is wijsheid? Wat kunnen we wél doen wat iedereen leuk vindt? Ineens flapte ik eruit: KARTEN! En B riep erachteraan: IN EEFDE! En ik riep: OKÉ!
De buitenbaan in Eefde had hij al eens eerder getest met Koreaanse gasten. En een buitenbaan lijkt mij corona-technisch gezien ook wel verstandig.
Het was een tijd geleden dat ik had gekart en ik heb niets met formule 1-races, maar als je daar aan komt lopen en je hoort die karretjes als muggen over de baan zoemen dan maakt dat toch wat bij me los. Ik word er blij van. De geur van brandstof en verschroeid rubber prikkelt mijn neus. Het is zo basic! Zo laag-bij-de-grond! Zo minimalistisch!
Voordat wij aan de beurt zijn moeten we een lijst invullen waarmee we uitdrukkelijk elk risico op ongevallen accepteren. Daarna krijgen we allemaal een ontsmette helm te leen en een bivakmuts die we mogen houden. Een prima extra beveiliging tegen corona, die vast ook van de winter op de golfbaan handig is.
En dan is het moment daar: onze namen worden samen met een kartnummer afgeroepen. Het hele gezin wurmt zich kart achter kart in de krappe zetel. Het is even wrikken zo met de benzinetank tussen je knieën maar het gaat net. Veiligheidsgordels zitten er niet in. De enige luxe die ik kan ontdekken zijn extra zwenkbeugels aan het gas- en rempedaal zodat ik er beter bij kan.
Want gassen en remmen zullen we! Zodra de kart voor mij weg is klap ik het vizier omlaag en trap ik het gaspedaal in. Hobbel-de-hobbel gaat het over de klinkertjes, tot aan het vlakke circuit. Bij gebrek aan buitenspiegels wordt het een snelle blik over de rechterschouder, een kruisje slaan en gáán. Ik race! Zo hard als ik durf schiet ik over de rechte stukken, eerst nog een beetje onwennig, later plankgas. Het rempedaal heb ik steeds vaker nodig en het ballet met de twee pedalen gaat steeds professioneler. In de eerste bochten houd ik nog keurig rechts, maar al snel gaat dat niet meer. Buiten, binnen, buiten. Ik trek aan het stuur tot mijn onderarmen krampen. Ik grijns van oor tot oor. En ook al word ik meermaals opgejaagd en ingehaald, ik zie zelf ook kans om verschillende karts de pas af te snijden. Yii-ha!
Gedurende een heel klein momentje vraag ik me eventjes af hoe het eigenlijk met mijn kinderen zou zijn? Zouden ze het nog leuk vinden? Of inmiddels ergens achterstevoren in de berm staan? Helaas, ik ben nu even geen echte mama maar een racebeest.
Als de zwart-wit geblokte vlag neerdaalt adem ik teleurgesteld uit. Nu al? Langzaam rij ik de pitstraat in. De rest van de familie staat me al op te wachten. Blijkbaar was ik toch niet zo heel snel als ik dacht.
Nee, dan de Škoda ENYAQ iV. Mijn echtgenoot is serieus geïnteresseerd omdat dit weleens zijn volgende leaseauto kan worden. Ik ben vooral geïnteresseerd omdat het nieuw en elektrisch is, uit de stal van Pon. En omdat Škoda aan een serieuze opmars bezig is.
De rode loper ligt al klaar richting de showroom. Omdat we ons vooraf hadden ingeschreven worden we met alle egards en een kopje koffie met lekkers erbij ontvangen. Het is vooral stil in de showroom. Stil en schoon. Geen motorgebrul, dat kan je van een volledig elektrische auto ook niet verwachten. En het ruikt naar nieuwe auto’s, luv that smell! In een geventileerde ruimte tussen de entree en de uitgang staat de ENYAQ statig te pronken.
We krijgen alvast een elegant zwart mondkapje aangereikt, met in subtiel wit de tekst ENYAQ iV. Het mondkapje zit niet lekker en onwennig duw en trek ik er een beetje vorm in. Totdat ik ineens ontdek dat hij omgekeerd veel beter zit, met de tekst onleesbaar op zijn kop!
Maar dan is het moment daar: onze namen worden afgeroepen. De auto is na het vorige groepje volledig ontsmet en nu mogen wij de arena betreden. Hij is mooi! En groot! En heel oubollig bekleed, maar daar heb je natuurlijk weer andere pakketten voor. Zoals je natuurlijk alles erbij kunt kopen: ledverlichting voor in de grill, een grotere accu, slaaphoofdsteunen achter, de wereld aan speciale velgen, ik noem maar even iets. Maar zoals hij nu hier staat mag je ‘m ook wel voor me inpakken hoor, met zijn panoramadak en lekker dure kleurtje.
Zijn vormen zijn zowel lomp als strak, met scherpe vouwlijnen, heel intrigerend. Waar ik wel erg aan moet wennen: dat grote vaste tablet midden op het dashboard. Niet mooi en niet handig voor leeslensdragers die alleen heel dichtbij of verderaf lekker scherp zien. Maar precies niet op deze afstand. Wel fantastisch: het standaard parapluvak IN het bestuurdersportier waar je je natte paraplu horizontaal in kunt schuiven. Hoe verzin je het!Na nog een paar keer spelen met de stoelen en de automatische trekhaak, de achterklep en de voorklep (géén motorkap want de motor zit achterin!) en een paar foto’s maken moeten we helaas alweer doorlopen.
Bij de uitgang worden we opgewacht door een volgende verkoper die ons het gloednieuwe modelboekje overhandigt. Helaas is het niet van mijn hand, maar wel heel herkenbaar. B gaat dat natuurlijk uitvoerig bestuderen, samen met de precies vandaag vrijgegeven prijslijst. Ik ga vooral de teksten en de layout beoordelen. Binnenkort hebben we een intakegesprek om onze wensen concreet te bespreken. Hoewel de auto pas vanaf kwartaal 2 wordt uitgeleverd lopen de wachttijden nu al op. Ik snap het, want hij ís ook heel mooi en interessant. Maar moeten we niet eerst een proefrit maken? Meewarig kijken de mannen in het gezelschap mij aan. Dat is nou weer zó’n detail. Nee, met deze demowagen mag niet worden gereden. Dat kan pas vanaf begin Q2. Ik hou verder mijn mond maar.
Het was een leerzame week maar ik heb wel een heel opzienbarende conclusie voor je:
Die karts zien er niet uit maar rijden als een gek.
De ENYAQ iV ziet eruit als een gek maar rijdt niet!
