Het leek een week vol losse draadjes. Er was een ongeplande mantelzorgdag waarop ik met mijn moeder naar mijn zieke peetoom ging. De aanleiding was verdrietig maar het was fijn om daar te zijn. Broer en een paar zussen op gepaste afstand eindelijk weer eens dicht bij elkaar gebracht. Omanido.
Er was een verjaardag, van manlief, die we vanwege alle corona-beperkingen wilden overslaan maar waar de naaste familie een stokje voor stak. Er was een vriendin die ineens een foto van een winterjas stuurde die ze zonder mij had gekocht (“Sorry”). In een normaal leven zouden we die samen na urenlang shoppen hebben gekocht. Ik mis het. Ik mis haar. Even snel videobellen is dan een schrale pleister op de wonde.
Toch! Er wás een winkelmomentje, in de Golfshop in Bunnik. Ik was van plan om mijn verjaardagsgeld daar uit te geven aan nieuwe golfstokken zodat mijn zus de hare weer terug kan krijgen. Maar #&@ wat zijn die dingen duur zeg: 3-4 cijfers voor de komma. Per stok. Met alleen een setje winterhandschoenen ben ik afgedropen.
En er was een klant die na jaren opnieuw informeerde naar de mogelijkheden voor het uitgeven van Nederlandstalige bedrijfsvideo’s. En daardoor was er ineens weer contact met een oud-collega die onvermoede paden had bewandeld. We probeerden even snel bij te kletsen maar hoe ik ook mijn best deed met Skype en Teams, het contact met haar bleef hopeloos. De download-, inlog-, aanmeld-, keuze- en bevestigingsstress werd mij te groot. Binnenkort maar een echte coffee-to-go doen samen, dat gaat vast beter.
Teams dus. Iedereen praat er zo makkelijk over en het woord valt hier zo vaak dat ik me niet had gerealiseerd dat ik er nog nooit mee had gewerkt. Dus toen de uitnodiging voor de online ouderavond van school kwam voorzag ik geen problemen. Ruim voor mijn 8-minutengesprek klikte ik op de link en ging braaf zitten wachten. Maar mijn computer werd gek, dacht waarschijnlijk dat ik verder ging met de download-, inlog-, aanmeld-, keuze- en bevestigingsopties die ik ’s middags boos had weggeklikt. Na een schreeuw om hulp in de gezinsapp kwam Hoofd Automatisering het probleem fixen en ineens verscheen toch nog de docent op het scherm. We hadden contact. Ik zowaar tweemaal omdat ik volgens hem dubbel was ingelogd maar vanwege de resterende minuten gingen we daar niets aan doen. Alsof het een trans-Atlantische verbinding betrof echode ik me door het gesprek. Gelukkig ging het gesprek met de volgende docent foutloos.
En dan was er nog Project Kerstboom. Al jarenlang halen wij onze boom bij IKEA. Natuurlijk een echte, met naalden en dennengeur. De kwaliteit is altijd supergoed en de prijs van één euro is natuurlijk ook goed te doen. Voor de duidelijkheid: de overige €19 krijg je als tegoed op je aankopen in de winkel terug. Is dit duurzaam? Is dit milieubewust? Is dit verantwoord? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat wij er heel gelukkig van worden, dus deze week toog ik ook nog even naar de IKEA. En wat ik daar meemaakte? Een ellenlange rij wachtenden met mondkapjes voor. Schuifelend richting de Efteling-achtige dranghekken. Om uiteindelijk uit te komen bij de kerstboomuitgifte. Ze noemen het dit jaar een verrassingsboom: de bomen worden niet meer uitgepakt maar direct als opgebonden saucijsjes in je handen gedrukt. En doorlopen graag, naar de kassa. Het voordeel hiervan is dat het wel razend efficiënt en snel gaat. Ik ben toch zo benieuwd hoe onze verrassingsboom er straks uitziet!
Vlakbij de IKEA zit de kringloopwinkel waar mijn golfmaatje al diverse leuke stokken vandaan heeft. Voor slechts €2,50 per stuk. In een opwelling besloot ik daar even te gaan kijken. En weer viel mijn mond open van verbazing. Goed dat ik een mondkapje op had. Ik ben wel eens bij de kringloop in het centrum geweest, maar deze was volkomen het tegenovergestelde; wat een mooi pand, wat een mooie spullen, wat een aardig personeel! Het is dat ik eigenlijk vies ben van tweedehands kleding, maar wat hier hing was allemaal zó mooi en goedkoop! Dit is echt duurzaam. Dit is milieubewust. Dit is verantwoord. Zelfs het Efteling Hotel recyclet trouwens en schenkt een deel van het themameubilair aan de Kringloopwinkel in Loon op Zand, las ik net.
Mijn eigen kringloopwinkel had overigens golfstokken, maar niets van mijn gading. Wat ze wel hadden: heel veel glimmende kerstspullen. En in een bak met losse kerstballen vond ik dit idiote exemplaar: Born to blog. Zo is het maar net!
