Lockdown part II. En ditmaal niet eens een intelligente, maar een wel heel dwingende. Zuchtend en strompelend stevenen we af op de eindstreep van een totaal verrückt jaar.
Mag het volgend jaar alsjeblieft weer een beetje normaal worden allemaal? En dan niet het ‘nieuwe normaal’ waar we het 9 maanden geleden allemaal quasi-serieus over hadden. Maar het ‘oude normaal’ – waarin ouders naar het werk gingen, kinderen naar school en feestjes live werden gevierd?
In plaats daarvan zit dochter weer even hier, maar heeft ze toch alvast een nieuwe kamer in Maastricht geregeld voor het aankomende schooljaar. Opdat het leven straks ‘normaal’ doorgaat. Zoonlief sprong een gat in de lucht bij de geruchten over 5 weken kerstvakantie, maar weet inmiddels dat er voor hem als eindexamenkandidaat een uitzondering wordt gemaakt: hij gaat ‘normaal’ naar school. Lege gangen, lege trappenhuizen, verkorte lessen en veel uitval, maar hij gaat door. Het enige waar hij echt warm voor loopt, zijn autorijlessen, zijn gestopt. En het heilige theorie-examen waar hij al maanden naar uitkijkt en dat hij dit weekend gehaald hoopte te hebben? Afgezegd.
We hebben alle verjaardagen op het nippertje ‘normaal’ kunnen vieren, met een wintertuinfeest voor een 51-jarige, een anderhalvemeterkring voor een 55-jarige, een luxe hotelovernachting-met-horecafaciliteiten voor een 21-jarige en een sit-in met kleindochter via videoverbinding voor een 85-jarige.
We hebben de auto van moeders verkocht. Omdat haar dagelijkse boodschappen al vanaf maart worden verzorgd door een voorheen onbekende buurvrouw (hulde!) reed ze alleen nog maar auto om de accu op te laden. Dat is niet normaal. Zoonlief heeft de verkoop in gang gezet en dankzij hem zaten we zaterdag bij AutoNol in Nijkerk. Weer even lekker auto’s kijken en snuiven en uiteindelijk de auto van moeders achterlaten. Als we het kentekenbewijs met de twee meldcodes tenminste konden overhandigen. Moeders had alle papieren meegenomen: van de historische uitvouwbare Falk-plattegrond tot alle keuringsrapporten, maar de codes zaten er niet bij. Paniek! Gelukkig bleef meneer Nol heel rustig en wist hij een slimmigheidje: op RDW.nl voor €1 een nieuwe code opvragen, met de DigiD van moeders. Tsja, helaas moesten we daarvoor toch echt weer terug naar Hilversum. Maar het is gelukt en aan het eind van de middag konden we met gemengde gevoelens weer een tijdperk afsluiten.
Ondertussen werk ik ‘normaal’ door aan mijn kampeertafeltje in de dakkapel. Inmiddels staat er hier ook een klein kerstboompje te stralen en heb ik een constructie gebouwd met een wasrek en een dikke plaid om mijn rechterkant te weren tegen de kou die uit de schotten omhoog waait. Ik verlies me in vertalingen over paspennen die dwarskrachten doorgeven en overlangs gespleten expansiehulzen. Ik redigeer de Nederlandse vertaling van een filmpje over incontinentiemateriaal en probeer uit mijn website weggevallen foto’s te verklaren.
En buiten het werk? Dan voel ik me rusteloos en lusteloos. Machteloos. De wandelingen door de wijk zijn een uitje en mijn lockdown-kapsalon is weer open. Zolang ik mijn kerstkaarten nog niet heb gepost, mijn legpuzzel nog niet klaar is, ik mijn boek nog niet uit heb en ik The Crown en Restaurangen nog moet kijken verveel ik me echter niet.
En dankzij deze weekbreak weet ik nu eindelijk wat ik op de kerstkaarten wil schrijven: “Ik wens je een heel NORMAAL 2021!”
#normaal #hetnieuwenormaal #ikwilhetoudenormaalterug #autoverkopen #lockdownkapsalon #medelevenvooronsallemaal