Nog nooit heeft een weekbreak zoveel reacties losgemaakt als die van vorige week. Ik schreef het verhaal over ‘Baby’s eerste kerst’ puur op gevoel. Ik werd op een maandagochtend wakker en het verhaal móest eruit. Mijn verhaal, over de ontbrekende kerstbal. Maar het was ook het verhaal van Sammie. En dat van Quinn, oftewel Jongetje. Het was spitsroeden lopen – en nog steeds.
Ik weet dat er in mijn omgeving nog veel meer verdrietige ouders van stilgeboren kindjes zijn. Van kindjes die nu pubers zouden zijn geweest, van ukjes die nu hun eerste kerst zouden hebben gevierd. Van tweelingen die stralend samen op de foto zouden hebben gestaan. Van gewenste kindjes die nooit hebben bestaan. Echt, ik denk aan jullie allemaal en leef mee met jullie en je familie. Ik had jullie graag allemaal in het openbaar willen erkennen. Maar willen die ouders ook dat hun verdriet gekend wordt? Dat ik misschien een wond openkrab die maar net was geheeld? Dat ik van iets persoonlijks iets openbaars maak? Omdat ik het antwoord niet ken heb ik je niet genoemd. Maar denk absoluut niet dat ik je vergeten ben!
Met de ouders en zelfs grootouders van Sammie en Quinn heb ik de afgelopen week een heel intens schriftelijk contact gehad. De ouders van Sammie hadden vooraf al toestemming gegeven voor de publicatie van de naam van hun dochter. De familie van Jongetje heeft naar aanleiding van de weekbreak laten weten dat ze het een mooie gedachte vinden als Quinn, want zo heet hij, ooit ergens met zijn eigen naam wordt genoemd. En daarom lieve Sammie, lieve Quinn en alle andere kindjes: ik wens jullie een heel fijne kerst daarboven. Knipoog je nog even naar je ouders?
Het was in meerdere opzichten een intense week. Niet alleen door die kleintjes, maar ook met een offerte en plan van aanpak voor een nieuwe klant, redigeerwerk dat per se ingepland moest worden tussen de feestdagen in en vervolgens toch maar weer uitgesteld wordt, tot twee keer terug naar de ortho voor een reparatie, een autoband die twee keer plat staat maar waarvoor bij de garage geen reden te vinden is, de monteurs die het zonnescherm alvast hebben gerepareerd en gesmeerd en ohja; een fantastische kerst-drive-through op het werk van echtgenoot. Zo veel te doen en bijna tijd voor kerstvakantie.
Ook voor jullie hoop ik dat de kerstvakantie in zicht komt. Dat je je werk af hebt, dat alle kaarten verstuurd zijn, dat je je planning en outfit voor de feestdagen rond hebt en dat je tevreden achterover kunt leunen. Ikzelf ga de kerstdagen in zeer kleine kring vieren. Niet uitbundig, wel gezellig. Met familie, lekker eten en een zoete kerstfilm moet het helemaal in orde komen. Ik wens je heel fijne feestdagen, wees lief voor elkaar, geniet van alles wat wél kan en ik zie je graag in het nieuwe jaar weer terug bij een nieuwe weekbreak!
