Weer een nieuw kantoor! Vandaag begin ik de weekbreak in de auto, in de parkeergarage onder ziekenhuis Amersfoort, terwijl dochterlief verlost wordt van een verstandskies. Je moet toch wat he?
En wat een week was dit. Met weinig vertaalwerk, maar des te meer regelwerk.
Ik heb gesolliciteerd. Precies in de week waarin ik mijn eerste plannen voor Meertekst à la carte heb gepresenteerd, werd ik geattendeerd op een vacature voor het redigeren van een kookboek vol koolhydraatarme recepten. Helemaal mijn ding! En dat bewijst mijn stelling nog maar weer eens: toeval bestaat niet. De sollicitatie moest de volgende dag al binnen zijn, dus ik heb als een snelkookpan gehandeld en een onweerstaanbare e-mail geschreven. En dat zeg ik niet alleen, maar ook de twee anderen die ik om hun mening had gevraagd. Want ja: ook al ben ik zelf redacteur, ik laat mijn eigen geschrijf altijd nog even nalezen door iemand anders. Helaas heb ik inmiddels al een vrolijke afwijzing ontvangen dus ik ging best teleurgesteld het weekend in.
Wat ook minder prettig is, is dat mijn schoonvader door een auto van zijn fiets is gekegeld. Hij weet nog dat hij op het voorrangs-fietspad langs de rotonde de eerste rijbaan was overgestoken en daarna ging het licht uit. Even later kwam hij bij in een ambulance op weg naar het ziekenhuis. Gelukkig had hij een briefje in zijn portemonnee met een aantal belangrijke telefoonnummers erop, en zo kwam het dat manlief out of the blue werd opgeroepen door ziekenhuis Blaricum omdat zijn vader daar lag. Paniek! Maar enkele uren en onderzoeken later bleek de lichamelijke schade alleszins mee te vallen en mocht mijn schoonvader mee naar huis. Hij is nu herstellende van een hoop spierpijn en ander ongemak. De tegenpartij, met naam en mobiel nummer bekend, heeft weliswaar een mooi boeket bloemen gebracht, maar is vergeten om ons een afschrift van zijn schadeformulier te laten zien. En omdat mijn schoonvader in de ambulance ten onrechte te horen heeft gekregen dat hij geen voorrang heeft verleend én omdat de politie wel ter plaatse is geweest maar niets heeft genoteerd, bekruipt ons een onaangenaam gevoel. Schoonvader was bewusteloos en zijn dure fiets is total loss en de tegenpartij gaat de zaakjes in zijn eentje regelen? No way!
Eigenlijk wilde ik dit project voortvarend in de schoenen van manlief schuiven, die is goed in dit soort dingen. Maar omdat hij het momenteel echt ongezond druk heeft ben ik er maar ingedoken. En dan ben je ineens 3 dagen, 40 mailtjes en 500 doorverbonden telefoontjes verder. Met de ziektekostenverzekering, met de WA-verzekering, met de rechtsbijstand, met de afdeling machtigingen, met de fietsenmaker, met de schade-expert. Er gaat een wereld voor me open! Letterlijk, want normaal pleeg ik dit soort telefoontjes met angst en beven en nu raak ik er steeds bedrevener in.
Ondertussen deed ik mee aan een 10-daagse Winterchallenge van het bedrijf waar ik social-mediatrainingen bij volg. We geven dan met een groep vrouwelijke ondernemers ‘een boost aan onze zichtbaarheid’. Opdrachten voor berichtjes op Facebook, LinkedIn en Instagram halen je uit je comfortzone en leveren tegelijk tientallen nieuwe volgers op. Honderden, als iedereen elkaar gaat volgen, maar ik ben daar wat terughoudend in. En gelukkig maar, want het blijkt dat er ineens enkele Instagram-accounts zijn gekloond. En deze klonen (met listig veranderde namen zoals met lll in plaats van ll in de naam) vragen anderen om hun mobiele telefoonnummer. Waarom? We hebben nog geen idee. Maar het zet toch een domper op de feestvreugde van de leuke challenge.
En dan kom je met het ondertekende machtigingsformulier terug van schoonvader en dan ligt er een brief voor F.E.M.K.E Meershoek, van AfterPay. Dat de maat vol is en of ik als de sodemieter het 5XL trainingsjack van Plusman.nl inclusief boetes ga betalen? Ik heb nog nooit iets met Plusman gedaan en AfterPay gebruiken wij niet. Paniek maakte zich van mij meester, het klamme zweet brak mij uit. Niet nog meer van dat gekloon en fraude! Mijn eerste reactie was negeren maar ineens laaide het vuur op. Wat nou dreigen? Ik ga je bellen! En ik toetste het nummer in dat op de brief stond. En hing meteen weer op. Misschien is dit juist wel de bedoeling van fraudeurs? Eerst maar even op AfterPay.nl het nummer controleren, en dat klopte. Ik kreeg een aardige mevrouw aan de lijn (waarom was het een zalvende thuiswerkstem en hoorde ik geen callcenter op de achtergrond?) en na een paar korte vragen en antwoorden van mij besloot ze me meteen door te verbinden met de afdeling Fraudebestrijding. Fijn. Hoewel? Tijdens het wachten (geen muzakje, geen doorverbindgeluiden, geen bandje) bekroop me een akelig gevoel. Was ik er soms tóch ingetuind? Was dit zo’n gesprek waarbij ‘ze’ je antwoorden gaan plakken op andere vragen en heb ik iets doms gedaan? Snel drukte ik op het rode telefoontje op mijn mobiel.
Een minuutje later ging de vaste telefoon. “Met de fraudebestrijding van AfterPay. Sorry, er ging iets mis. Ik heb u weggedrukt. Mijn fout.” Ik laat haar maar in die waan en doe mijn verhaal. Geen enkel probleem voor haar: de factuur wordt verwijderd evenals de mogelijkheid voor ons om de komende maanden gebruik te maken van AfterPay. Ik weet niet of ik hier blij of wantrouwig van moet worden en vraag haar waarom dat zo gemakkelijk gaat. Heb ik zo’n betrouwbare stem? Ze schiet in de lach. “Dat ook, maar onze collega’s zijn heel snel … hebben direct gezien … verschillende IP-adressen … korte tijd.”
Na deze week bomvol onrecht ben ik behoorlijk wantrouwig: was dit nu echt de fraudebestrijding of een heel goede show? En hoe kon ze me eigenlijk direct op de huistelefoon terugbellen? “Uw telefoonnummer staat nog bij een oude bestelling bij Men at Work.”
Daar hebben we nog nooit wat gekocht. Ook niet via AfterPay. Raar verhaal hè?
