Ik ben aangevallen door een banaan. Hij lag al een tijdje op de fruitschaal, zo pikzwart (sorry voor deze wellicht aanstootgevende aanduiding) dat niemand anders van het gezin hem nog ging oppakken. Omdat hij nog best stevig aanvoelde wilde ik hem dan maar in een smoothie verwerken. De banaan had hier echter andere ideeën over en na een verwoed gevecht om het kreng open te krijgen sneed de tot hout verdroogde steel venijnig door het topje van mijn rechter wijsvinger. Het bloedde zo ernstig dat ik niet eens in staat was om zelf een pleister af te knippen.
De volgende dag stond ik bij de AH dus heel omslachtig met links de boodschappen op de band te hijsen toen mijn hand van het pak fruitsap af schoot en ik een pijnscheut door mijn linker duim voelde trekken. Mijn nagel stond haaks op mijn vinger. In een reflex scheurde ik hem los en trok een flink stuk huid mee. Weer bloed en ongelofelijk veel pijn, nu aan de andere hand.
Mijn weekend begon dus met een linker duimtop en een rechter wijsvingertop die geen enkele aanraking konden velen. En pas dan merk je hoe lastig knopen en ritsen zijn, hoe vaak je je handen wast en hoe venijnig al die desinfecterende gels bijten!
Tamelijk onthand was ik dus toen we zaterdag naar Assen reden. Ons leaseautoproject nadert daar zijn climax, want nadat ik had bekend dat ik verliefd ben op de Volkswagen ID.4 en hem weer bovenop de stapel had gelegd, had manlief het perfecte exemplaar in Assen gevonden. Een demowagen, jong gebruikt, nog net vorig jaar op kenteken gezet en over een aantal maanden beschikbaar voor ons. Dit moet hem worden.
Met het gevoel of je naar een nestje kittens gaat kijken om er eentje uit te zoeken, togen we vlak voor de sneeuwstormen zouden losbarsten naar het Hoge Noorden. En daar stond hij al op ons te wachten. Mijn ‘ja-gevoel’ jubelde direct. En voor iedereen die zegt dat een ID.4 hetzelfde rijdt als een ID.3 omdat hij op hetzelfde platform staat: dat is niet waar! De ID.4 is echt een klasse beter. Manlief was gelukkig omdat deze veel luxer is uitgevoerd en niet meer de brakke software heeft. Dochterlief was gelukkig omdat hij volgens haar op een stoere zware Landrover lijkt. En ik was gewoon gelukkig op basis van mijn ‘ja-gevoel’ (hetzelfde gevoel dat mij 35 jaar geleden attent maakte op mijn toekomstige echtgenoot). “Ik willem, ik willem, ik willem” kon ik alleen nog maar uitbrengen toen ik eindelijk aan de beurt was om te rijden.
Na een gedegen proefrit hebben we hem weer achtergelaten bij de dealer. De papieren worden in orde gemaakt, werkgever en leasemaatschappij moeten instemmen en als het goed is kunnen we hem in juni ophalen. Nog 4 maanden wachten!
De terugweg uit Assen verliep in opperbeste stemming. Intens tevreden en 100% elektrisch snorden we met de radio op Qmusic langs Zwolle.
In Zwolle woont een klant van mij. Hij werkt voor een internationaal bedrijf dat onder andere hygiëneproducten en medische hulpmiddelen levert. Omdat de marketingvideo’s van dit bedrijf wel heel erg Amerikaans zijn ingesproken, zijn we nu samen bezig voor Nederlandstalige versies. Dat betekent: de teksten vertalen naar medisch-Nederlands, aanpassen bij de beelden, de juiste bronbestanden van de video’s verkrijgen en een voice-over regelen.
Ik heb al vaker met dit bijltje gehakt en mijn voice-over hiervoor is Peter. Hij heeft ervaring, een prachtige herkenbare tv-stem – en niet onbelangrijk: een eigen geluidsstudio! Lang verhaal kort: precies vorige week hebben we heel trots de eerste Nederlandstalige bedrijfsvideo afgeleverd.
En precies op het moment dat we door het Zwolle van de klant rijden wordt op Qmusic het nieuws aangekondigd, gelezen door … Peter! Ja hoor, het is hem echt! Ik ben met stomheid geslagen en stuur hem snel een appje met complimenten. Hij antwoordt direct dat dit zijn eerste leesdienst sinds maanden weer was. En wij horen dat, op het moment dat we in Zwolle rijden. Bestaat toeval dan toch?
Een paar dagen later meldt manlief stralend dat er een contract in zijn mailbox ligt. “Voor de ID.4?” vraag ik hoopvol. Nee, voor een opdracht voor 18 miljoen euro waar hij al heel lang mee bezig is. “Wat fantastisch voor je!!” antwoord ik oprecht, maar toch een beetje teleurgesteld. Gek he?
