Ik kom net terug van de golfbaan en heb belachelijk goed gespeeld. Eindelijk weer eens een punt van mijn handicap af! Wat een gezellig en succesvol ochtendje, met dank aan mijn nieuwe golfmaatje die onderweg subtiel wat aanwijzingen gaf om mijn spel te verbeteren. Helemaal blij sta ik thuis voor de spiegel mijn coupe ‘golfpetje’ te fatsoeneren als mijn oog zich ineens geschrokken op mijn gezicht focust: “Wááát? Hóe dan???”
Dikke vlekken mascara op beide oogleden. Blijkbaar vanochtend te snel opgemaakt en natuurlijk voortijdig geknipperd. Bingo, ik lijk wel een panda. Mijn stemming slaat acuut om. Was er nou niemand die me even had kunnen waarschuwen? De dames van de receptie? De koffiedrinkende heren? Mijn golfmaatje? Manlief, direct bij thuiskomst?
Ik voel me belachelijk; de hele ochtend een beetje lopen stralen met zulke zwarte vegen. Geïrriteerd ook. Met terugwerkende kracht gegeneerd. Er was iets fout en ik wist het niet. Ik had graag gewild dat iemand me had gewaarschuwd. Dat gevoel dus. Dat je je best hebt gedaan op een leuke presentatie en er zit ongemerkt lippenstift op je tanden. Of spinazie tussen je beugel. Of je gulp staat open. Je labeltje komt uit je blouse of er hangt een snotje aan je neus. Dat wil je allemaal niet. En omgekeerd: probeer maar eens geconcentreerd te luisteren naar iemand met een kruimel in zijn baard. Lukt niet, je aandacht zapt weg. En zodra die baard voor de spiegel staat zal hij net zo balen als ik en zich afvragen waarom niemand hem heeft gewaarschuwd.
Met vlekken op je trui ben je al snel een viespeuk. Maar ook een spelfout kan mensen het idee geven dat je dom of ongeïnteresseerd bent. Datingprofielen vol spelfouten worden minder aantrekkelijk gevonden. Bottomline: imperfecties leiden enorm af en wekken een verkeerde indruk. Een onbegrijpelijke google-vertaling bij een product wekt bijvoorbeeld geen vertrouwen in het product of het bedrijf zelf. Een heel chic hotel kan niet aankomen met d/t-fouten en een auto-brochure moet gewoon een ronkend verhaal vertellen.
En daarom zijn er bedrijven die mij betalen om hun teksten te screenen op ‘lippenstift, spinazie, labeltjes en snotjes’. Dat klinkt raar en misschien denk je nu: “kan de schrijver of vertaler dat niet meteen goed doen?” Blijkbaar niet, want deze week heb ik weer een flink aantal missers voorkomen.
Wat dacht je bijvoorbeeld van een auto die volgens de vertaling slechts 4,963 x 1,966 x 1,378 mm groot is? Of van een automatische versnellingsbak die binnen tientallen seconden schakelt? Of van ‘Aggregatelagerung’ dat ineens vertaald was als ‘aggregaatopslag’ en niet zoals altijd als ‘motorsteunen’? Maar de leukste van deze week was toch wel de vertaling van een opleidingstraject. Zinnen als: “Start het geheugen”, “Probeer met het geheugen uw collega’s te verslaan” en “U krijgt 1 minuut voor het geheugen” kwamen behoorlijk vreemd op mij over. Nader onderzoek leerde me dat het hier om een echt online Memory-spel ging. De vertaler had deze wending volkomen gemist!
Dit vind ik dus zo ontzettend leuk om te doen; als een detective door een tekst struinen. De klant is blij met elke fout die ik er toch nog uithaal en de lezer krijgt uiteindelijk een logisch verhaal voor zich. Win-win-winsituatie dus!
Maar hoe kwam ik hier ook alweer op? Oh ja; succesvol worden dankzij tips van een buitenstaander en te laat ontdekken dat je mascara is uitgelopen. En zullen we afspreken dat we elkaar gewoon helpen met d’s, t’s en snotjes? Niet uit leedvermaak, maar puur uit behulpzaamheid.
