Is het toeval dat ik dit jaar precies op de 2e zondag in december alle kerstversiering van zolder haal? Precies op Wereldlichtjesdag? Alle kerstdozen die al een jaar op zolder achter de schotten staan komen weer naar beneden. Jemig, voor mijn gevoel heb ik het nét allemaal opgeborgen en daar gaan we weer. “So this is Christmas, and what have you done? Another year over. A new one just began.”
Ik open de dozen en bekijk wat we in al die jaren aan kerstsnuisterijen hebben verzameld. Van kleine frommeltjes tot kitsch, van kleurrijke figuurtjes tot glanzende ronde bellen. En hee, oh ja, een volledig nieuw assortiment blauwe kerstballen dat ik vorig jaar samen met dochter had gescoord. Wat zijn ze mooi! Ik besluit om er dit jaar een elegante, sfeervolle kerstversiering van te maken. Niet meer alles rücksichtslos ophangen en neerzetten omdat we dat altijd zo ophangen en neerzetten. Nee, ik ben nu in mijn eentje en kies nu voor de basisstukken die ik zelf mooi vind.
Op een bepaalde manier ben ik weer terug bij af: ik doe de kersversiering weer alleen. Als mijn kerstdorpje staat en de guirlandes hangen zal de echtgenoot zorgen voor voldoende stekkerblokken, timers en batterijen. Waar heel vroeger de zoon nog wel eens hielp door zijn fröbelwerkje van school pontificaal vooraan in de kerstboom te hangen, is zijn enige zorg nu of ik wel op tijd klaar ben met het eten – in verband met zijn vroege dienst. En terwijl ik voorheen geholpen werd door een niet te stuiten dochter, viert ze nu haar decoratiedrift bot op haar eigen kamer en op het Kurhaus. Ik ben weer baas in eigen huis.
Ik zoek mijn weg tussen de oude en nieuwe kerstballen. De verse nordmann gaat steeds harder stralen door de lichtjes en trendy ballen. Ik ben eigenlijk best wel trots op het resultaat. En dan zie ik ze, helemaal onderin de doos. De twee ballen met ‘Baby’s eerste kerst’ erop. Er is er eentje van 22 jaar oud en eentje van 18 jaar oud. Gekocht omdat dat toen zo hoorde, maar eigenlijk zijn ze lelijk en wil ik ze nu niet ophangen in mijn trendy boom. En zoals elk jaar denk ik aan de kerstbal die er nog tussen had moeten zitten. De ‘Baby’s eerste kerst’-bal van 20 jaar geleden. Voor de baby die er nooit is gekomen.
Het was de tweede zondag in december. Wereldlichtjesdag. Wereldwijd staken mensen om 19.00 uur een kaarsje aan, om overleden kinderen te herdenken. Zodat de wereld een beetje lichter wordt voor de mensen die hun kind hebben verloren, opdat zij beseffen dat zij niet alleen zijn met hun verdriet. Precies op deze Wereldlichtjesdag steek ik mijn kerstlichtjes aan.
En uitgerekend deze week kregen wij tweemaal hartverscheurend nieuws van een lang gekoesterd kindje dat niet aan zijn eerste kerstfeest toekomt. De droom van hun ouders is in duizenden stukjes uiteen gespat, als een kostbare kerstbal. Deze kindjes waren te kwetsbaar voor deze wereld, maar zo gewenst. En daarom wil ik hun naam hier heel graag noemen. Dag lieve Sammie, wat hebben je ouders naar je uitgekeken. En dag lief Jongetje, wat had jij jouw ouders verrast. Ik heb een lichtje voor jullie aangestoken. Net als voor al die andere stilgeboren en ongeboren kindjes. We zullen jullie in herinnering koesteren. Stilletjes hang ik mijn eigen twee herinneringen toch weer in de kerstboom…
