Het is moeilijk voor te stellen dat ons wagenpark er nog maar 4 dagen geleden zo bij stond. En nog moeilijker om hardop te schrijven dat we alwéér een andere auto hebben. A never-ending story!
Het goede nieuws: de ID.4 van de proefrit van vorige week is nu echt besteld. Je weet wel: “Ik willem!” En vanwege deze yell gaan we hem ook maar Willem noemen. Willem moet nog ca 3 maanden als demowagen aan de slag en daarna komt hij bij ons wonen. En tot die tijd leasen we de sneeuwwitte ID.3, bijgenaamd de pinguïn. De pinguïn kwam op kerstavond bij ons wonen, op 24 december 2020. En wanneer is zijn opvolger Willem op kenteken gezet? Op diezelfde 24 december 2020! Welk een toeval toch weer.
Toen we al een tijdje in de pinguïn reden keek manlief eens goed naar de banden. Zijn werk is ‘bandenbouwmachines verkopen’, dus dan wil je ook weten welk merk banden er precies onder je auto zit. Misschien zijn ze wel afkomstig van zijn eigen machines? Hij ging diep door de knieën en constateerde vervolgens vol afschuw dat de pinguïn op zomerbanden stond. Dat is geheel tegen de bedrijfsafspraken en onbegrijpelijk voor een leaseauto die hartje winter is uitgeleverd.
Dus hij belde naar de verhuurder, hij zou teruggebeld worden, maar dat gebeurde natuurlijk niet. En toen viel er ineens een dik pak sneeuw in heel Nederland en glibberden we, als we er echt uit moesten, over de wegen. Onverantwoord. Maar stiekem ook wel een beetje leuk. Uiteindelijk werden we teruggebeld en op deze woensdag zou het probleem worden verholpen. En dat klopt: de sneeuw is inmiddels helemaal weg – en pinguïn 1 ook. Want in plaats van alleen de banden te verwisselen hebben ze de complete auto omgeruild! Zo doe je dat dus.
Voor degenen die bang zijn dat het project ‘Auto zoeken’ nu is afgelopen: er staat nog een 10 jaar oude diesel op de oprit. Mijn eigen Meertekst-auto die een echte financieel directeur er allang uitgegooid zou hebben, maar zijn collega van sociale zaken ligt dwars. Jaha, ik weet dat de Fiat oud is en veel kost per maand, zoals mijn lieftallige echtgenoot zegt. Maar ik antwoordde hem venijnig: “Jij bent ook oud en kost ook veel per maand, maar daarom doe ik jou toch ook niet weg?”
Gelukkig mocht ik vandaag weer lekker in mijn eigen auto rijden. Ik had hem daarom expres maandag al uitgegraven, een kruisje geslagen en de contactsleutel omgedraaid. En wat denk je: ronkend van plezier schoot de Fiat direct wakker. Ik hou zo van die auto!Want vandaag had hij een belangrijke taak. We gingen moeders ophalen en naar het vaccinatiecentrum in Bussum brengen. Ik had me hele voorstellingen gemaakt van hoe moeder en ik samen een immense hal in zouden schuifelen, tussen drommen mensen, hoe zij dapper haar eerste vaccinatie zou doorstaan terwijl ik een foto van dit historische moment ging maken en en passant als een echte detective te weten zou komen welk vaccin nu uiteindelijk werd ingespoten. Ik was op missie!
Maar toen we na een hoop files en omrijden toch nog precies op tijd het lege mini-parkeerterreintje in Bussum opreden werd ik staande gehouden door een felgele verkeersregelaar. Ik deed het raampje open en meldde: “Ik kom een slachtoffer brengen”. De man schoot in de lach en begon mij uit te leggen dat ik hiér achteruit moest inparkeren en dat moeder dan straks uit dié uitgang naar buiten zou komen. En terwijl hij mij op links aan het afleiden was, werd het rechter achterportier bij moeders uiterst galant geopend door een beveiliger en werd moeder voorzichtig naar binnen begeleid.
“Mag ik dan niet mee?” piepte ik nog, maar ze was al weg. Ik zette de auto maar neer zoals de man had aangegeven en bleef een kwartier lang naar de uitgang staren. Elke paar minuten kwam er een kwetsbaar oudje naar buiten, begeleid door iemand van het Rode Kruis. Heel geduldig bleven deze medewerkers steeds weer wachten totdat het betreffende oudje werd afgehaald.En uiteindelijk kwam gelukkig ook mijn moeder naar buiten. In het kwartier wachten na de vaccinatie was er geen acute reactie opgetreden dus ze mocht naar huis. Ze was uitermate goed te spreken over het niet hoeven wachten, de bijzonder aardige medewerkers en de prik waar niets bijzonders aan was. En ja, ze had het zelf maar even gevraagd: het was het Pfizer-vaccin. Haar kan je om een boodschap sturen!
