Dit is letterlijk een kijkje in mijn keuken. Ziet er heel gewoon uit toch? Beetje rommelig wel. Maar dit is zoals ik hem aantrof en ineens zag ik er een weekbreak in. Over hoeveel eigenaardigheden wij eigenlijk op dat kleine stukje aanrecht hebben om het milieu een klein beetje te sparen. Alle beetjes helpen, nietwaar?
Helemaal links, in de koekenpan, staan de spruitjes te wachten die over zijn van gisteravond. Iedereen hier in huis weet: de groentekliekjes eet ik de volgende dag als lunch. Omdat ik zo weinig mogelijk brood eet, ben ik inmiddels een ster in het in elkaar flansen van salades met restjes.
Daarnaast staat altijd een leeg plastic melkpak. Hierin gooien we alle plasticjes die we afknippen of lostrekken. Van die kleine stukjes, zakjes en lipjes waarvoor je niet helemaal naar de plasticcontainer wil lopen. Het verbaast me nog steeds hoeveel zwerfplastic we hierin al opvangen.
Ernaast staat de rol keukenpapier, onmisbaar in ons huishouden. Tijdens onze reis door Canada in 2018 viel het ons op dat, ondanks dat daar alles ‘bigger’ is, de velletjes keukenpapier die je daar afscheurt juist de helft korter zijn. We missen dat formaat. Eenmaal thuis probeerden we nog wel eens een velletje zelf te halveren om papier te besparen, maar dat ging toch niet echt lekker. Nu hebben we een extra wc-rol en dat werkt prima voor een kleine vervuiling, tranend oog of snotneus. Om te zorgen dat de rollen onafhankelijk van elkaar op dezelfde standaard kunnen draaien heeft manlief met zijn eigen 3D-printer een klemmend tussenstukje geprint dat de rollen uit elkaar houdt.
Die 3D-printer produceert inderdaad plastic. Maar wel praktisch plastic, zoals een customized bakje. Achter het glazen deurtje zie je allemaal kruiden staan. Ik hou van koken en kruiden maar ik haat het dat alle supermarkten elke keer weer een nieuw model strooipotje verzinnen. Zo wordt het een zooitje in mijn kruiden- en specerijenbak. Maar nog erger: is het je opgevallen dat je nauwelijks nog navulzakjes van gewone kruiden kunt kopen? Ja, wel 100 verschillende zakjes fancy kruidenmengsels, maar pure paprikapoeder of kerrie zit allemaal in een mooi nieuw duur flesje. Tegenwoordig ga ik naar de toko of de markt en haal daar navulzakjes. 3x zo goedkoop, 5x zo veel. Dus dan blijf ik weer zitten met geopende zakjes. Maar daar heb ik sinds kort een op maat geprint bakje uit de 3D-printer voor, dat echt exact past in het kastje, achter de kruidenbak. Opgeruimd staat netjes!
Vóór de keukenrolhouder zie je nóg een houder staan. Die is voor mijn koffieschuimlepel. Ja, je leest het goed. Ik hou niet van schuim op mijn koffie (ook niet van schuim op mijn bier trouwens) en met deze lepel scheppen we altijd even het zorgvuldig opgebouwde laagje crème van mijn koffie. Als je voor elke kop koffie een nieuwe lepel zou nemen is de vaatwasser snel vol, dus vandaar de speciale koffieschuimlepel.
Naast de lepel staan twee glazen op het dienblad. In het linker glas doen we de gebruikte theezakjes zodat ze nogmaals gebruikt kunnen worden. Ook de 1-kopszakjes gaan bij ons echt meerdere keren mee. Het tweede glas is om even snel een slokje water uit te kunnen drinken, zodat je niet voor elke slok een schone beker hoeft te pakken. In de vaatwasser staat een identiek derde glas. Vanaf morgenochtend is dat het schone drinkglas, wordt het gebruikte drinkglas doorgeschoven naar de positie ‘theezakjes’ en verdwijnt het theeglas in de vaatwasser. Elke ochtend hetzelfde doorschuifsysteem.
En wat hebben we nog meer? Een navulbare zeeppomp. Ik koop altijd een grote fles handzeep. Kost bijna niets en je hebt een stuk minder afval.
In het groene emmertje ernaast sparen we gedurende de dag het gft-afval op. Om het emmertje een beetje schoon te houden (heee: nog minder spoelwater nodig) doen we er altijd een oude broodzak of iets dergelijks in. Aan het einde van de dag legen we hem in de groene container en de zak gaat in de plasticcontainer.
Naast het groene emmertje staat vandaag mijn theeglas met wat stukjes gember erin. Vroeger walgde ik van gember, nu vind ik het erg lekker. Regelmatig koop ik een knol en snij er plakjes van die ik dan platstamp en overgiet met kokend water. Ik heb ontdekt dat je diezelfde stukjes best een tweede en derde keer kunt gebruiken. Heerlijk!
Hoe ik dan weet dat dat mijn glas is? Nou, op de rand van de wasbak staat een schaaltje met 4 gekleurde plastic figuurtjes met zuignap. Eigenlijk zijn ze bedoeld om aan je wijnglas te plakken zodat je je eigen wijnglas kunt herkennen. Maar wij gooien ze in elk glas dat we van plan zijn om diezelfde dag nog een keer te gebruiken. Iedereen heeft zijn eigen kleur en je wil niet weten hoeveel afwas dat scheelt!
Dat bakje staat naast een gloednieuwe, waterbesparende kraan die manlief vorig weekend heeft gemonteerd. En onder de kraan, in het kastje, zit een keukenboiler. Die kost misschien wel extra elektriciteit, maar je hebt tenminste wel direct warm water, zonder dat je eerst liters koud water ongebruikt weg moet laten lopen.
Tot slot komen we in de koffiecorner. Daar is natuurlijk weinig zuinigs aan met die dure cupjes. Maar het is zo lekker! En ik moet toegeven: nooit meer verspilling doordat er een halve pot oude koffie blijft staan. Zie je onder het stopcontact nog een koffieglas staan? Dat is zo’n dubbelwandig exemplaar dat recent helemaal tussen zijn dubbele wanden klotsend uit de vaatwasser kwam. Het ventiel is lek. Het glas staat daar uit te druipen en op te drogen alvorens we gaan proberen het ventiel te lijmen. Dus nee, die gaat niet meteen naar de glasbak, eerst proberen om te repareren.
Als ik dit allemaal overzie ben ik eigenlijk best wel een beetje trots. En denk nou niet dat dit allemaal mijn ideeën zijn. Alle gezinsleden hebben hier hun eigen bijdrage aan geleverd en dit is hoe wij het doen. Niet uit vrekkigheid of zuinigheid, maar uit respect voor de wereld.
