weekbreak
Ik ben best wel veranderd, kijk maar eens naar de foto onderaan.
Nog altijd creatief aan het werk, daar niet van, maar ongemerkt gebeurt er blijkbaar toch veel. Hoe ik daar zo ineens bij kom? Ik kreeg deze week een vacature onder ogen die ik niet kon laten lopen en ik had dus een cv nodig.
Nu heb ik gelukkig een concept-cv op de plank liggen. Ik vul hem aan waar en wanneer nodig en stof hem af en toe eens af. Maar jemig wat was dat nu blijkbaar lang geleden! Allereerst schrok ik van de opmaak. Wat stond er veel op! Maar dat is natuurlijk ook de bedoeling van een concept: zoveel mogelijk informatie vastleggen die je eventueel later weer kunt schrappen. Ik begon maar eens met de foto te schrappen: een leuk gezicht maar inmiddels ben ik toch veel ervaringsrimpels rijker.
Daarna volgen de personalia: NAW, burgerlijke staat en kinderen kloppen nog steeds. Net als de nationaliteit. Maar oei; nationaliteit. Mag je daar tegenwoordig nog naar vragen? Moet ik dat nog wel vermelden? Ik ben trots en dankbaar dat ik Nederlandse ben. Maar als je daar zo openlijk voor uitkomt, ben je dan niet meteen een racist? Werk ik dan mee aan etnisch profileren?
Eerst maar even door naar iets gemakkelijkers. Het faxnummer kan wel weg, evenals het vaste telefoonnummer voor Meertekst. Wat vroeger voelde als succes (‘joehoe, een eigen zakelijk telefoonnummer’) is tot last geworden door al die spam-bellers. En niet vergeten: het btw-nummer is per 1 januari 2020 vervangen door een omzetbelastingnummer plus een btw-identificatienummer.
Daarna volgen opleidingen en werkervaring. Nostalgie maakt zich van mij meester. En tegelijkertijd vraag ik me af waarom ik al die jaartallen maar niet kan onthouden: 1985 vwo (geen hoofdletters meer), 1989 hts Fijnmechanische Techniek (van de week nog contact gehad met een vriendin die al ruim zés-tien jaar woont op de plek waar eens deze hts stond, slik), 1990 Kopcursus bedrijfskunde (daar is de basis gelegd: ik zat in de koffie-commissie).
Toen kwamen achtereenvolgens HOBA Weesp, Multec Uitzendorganisatie Utrecht, De Boer Rotatie Hilversum, FERAG Verpakkingstechniek Soest en Pon Leusden. Jemig, heb ik echt ooit Multi Moment Onderzoek gedaan bij goederentreinen op de Hoofdwerkplaats Amersfoort? Complete tekeningenpakketten gemaakt voor bakkerijmachines? Onderzoek gedaan naar de werking van kunstneuzen? Het lijkt wel een vorig leven. Maar langzaam zie ik toch een patroon opdoemen: ‘Correspondentschap voor het bedrijfsblad Copyright’, ‘Opzetten en onderhouden van handboeken voor productiemiddelen, onderhoudscontracten, chemicaliën en afvalstromen’, ‘Regelen van vertalingen en drukwerk’, ‘Opschonen van de voorvertalingsdatabase’. De relatie taal&techniek wordt steeds duidelijker en vanaf daar is het nog maar een kleine stap naar Meertekst. The rest is history.
Cursussen; ook zoiets confronterends. Mijn diploma’s voor EHBO, reanimatie en brandbestrijding zijn inmiddels wel verlopen. De cursus Trados was zó niet mijn ding dat ik er liever niet meer aan herinnerd wil worden. In Trados kan je geautomatiseerd vertalen met behulp van databases, maar kwantiteit boven kwaliteit is precies wat ik niet nastreef. Bovendien heb ik nooit echt lekker met dat pakket overweg gekund. Deleten dus. De officiële cursus Duits voor Gevorderden; als ik die laat staan, zal ik daar dan ook mijn eigen cursus Zweeds onder zetten? Gewoon omdat het kan? En tellen al die uren YouTube-filmpjes over navigatiesystemen, accu’s en elastische deformatie eigenlijk ook als cursus? Want ad hoc zelfstudie kost veel tijd, maar dat zie je nergens meer terug. Omgekeerd: ik heb vorig jaar een cursus kledingadvies gevolgd bij Akke Marije, een bekend modestyliste. Dat was uit persoonlijke belangstelling en ik was het allang weer vergeten, totdat de bovengenoemde vacature in beeld kwam – in de fashion-industrie. Snel heb ik Akke Marije toegevoegd aan mijn gevolgde cursussen.
Bij het kopje vrijwilligerswerk moest ik even slikken. Want wat doe ik eigenlijk nog voor anderen? Het rolstoelduwen zou dit jaar weer een vervolg gaan krijgen. Ik verheugde me al op de driedaagse met ‘mijn’ bejaarden en met een grote vriendinnengroep hadden we ons aangemeld voor nog een ander rolstoel-wandelproject begin dit jaar. Hoe groot was onze verbazing toen dat leuke uitje met de bejaarden last minute werd afgeblazen vanwege een of ander virus…
Gelukkig heb ik nog hobby’s genoeg om mijn vrije tijd mee te vullen, hoewel we dat ‘Kamperen en weekendjes weg’ en ‘Restaurant, theater en bioscoop’ voorlopig wel kunnen schrappen. Met ‘Lezen / tuinieren / koken / wandelen / fietsen’ maak ik trouwens ook niet echt een bijzondere indruk. Wellicht kan ik ‘Wandelen’ beter vervangen door hightech ‘Geocachen’? En echt nooit gedacht dat ik ‘Shoppen, socializen en social media’ aan mijn cv zou toevoegen, maar deze vacature vroeg er gewoon om.
Net zoals er letterlijk werd gevraagd naar mijn ervaring met bloggen en het bedenken van onderwerpen. Drie weken geleden schreef ik nog: “De weekbreak is mijn unieke kans om mijn schrijfstijl te etaleren en een blogbestand op te bouwen. Ik droom van mijn eigen column of artikelen in een gerenommeerd (online) magazine.” En plots komt er dan zoiets op mijn pad. Het kan geen toeval zijn. Duim je voor me?
Overigens: is jouw cv helemaal bijgewerkt, just in case? Je leven gaat sneller dan je denkt!
