Beter laat dan nooit – zo luidt het spreekwoord toch?
De weekbreak dreigde er deze week voor het eerst bij in te schieten. Zoveel andere dingen aan mijn hoofd, op micro- en macroschaal.
Normaal helpt zo’n weekbreak dan om mijn gedachten te ordenen. Wat is er allemaal gebeurd? Wat was belangrijk en wat niet in deze week? Wat was leerzaam om te delen en wat kan ik beter privé houden? En welke foto zet ik daar dan bij?
Elke week is het uiteindelijk best veel werk om weer tot een weekbreak te komen en soms denk ik na publicatie nog steeds: “O-sjit, dat had anders gemoeten.” Mijn insteek is nog steeds: techniek in het dagelijks leven. Zakelijk is er hier echt wel het een en ander gebeurd waar ik over zou kunnen berichten maar dat doe ik niet in verband met de privacy van de klanten. Er is een opdracht ‘verdwenen’ die nog niet bij mij is geweest maar al wel is afgemeld. Twee opdrachten weigeren ineens mijn correcties te onthouden, terwijl ik al jaren op dezelfde manier werk. Ik wacht nog steeds op toegezegde bestanden. Er is voorzichtig contact met een nieuwe klant. Maar daar kan ik dus allemaal niets over zeggen.
Ik had echt al een lijstje klaarstaan voor deze week:
– Stappenteller
– Ommetjes-app
– Tandenborstel-app
– Aanhef beugelfacturen
– Lelijke aanmaning voor nooit gemailde facturen
– ID.3- Corona-ziekenhuis
– Trump, toeslagen, vaccinatie, avondklok
Maar ik kon me er niet toe zetten. Heb jij ook weleens zo’n week dat alles moeilijk en ingewikkeld en zinloos lijkt? Zoals een vriendin ooit zei: “Zo’n dag waarop zelfs een Miele je in de steek laat”?
In deze situatie bevond ik mij woensdag. En donderdag. Ik kon het eenvoudig niet opbrengen om mijn creatieve cellen aan te zetten om anderen te vermaken. De energiestroom in/uit was helemaal uit balans. En ik ging me zelfs afvragen wie er eigenlijk op mijn weekbreak zit te wachten. Sterker nog, ik had het bijltje er wat de weekbreak betreft al bij neergegooid.
Ik vergelijk mijzelf altijd met een werkpaard. Dat moet wat nuttigs te doen hebben anders ontwikkelt het stalondeugden. En ik voel me ook een vliegwiel: eenmaal in beweging gaat het maar door en door. Maar als dat door diverse omgevingsfactoren langzaam tot stilstand komt is het heel moeilijk om als zzp-er weer op gang te komen.
Voor golf had ik daar een makkelijke oplossing voor. Want golf is hartstikke leuk, maar eigenlijk ging het al een tijdje bergafwaarts met mijn spel. En inmiddels was mijn spons door alle goedbedoelde adviezen helemaal volgezogen en kwam er helemaal geen fatsoenlijke slag meer uit. De oplossing? Een halfuur privéles van de golfpro. Hij zette me letterlijk met beide benen in balans. Handen, schouder, rug, heup – dit is de basis voor mij, ongeacht wat anderen op de baan of op YouTube-filmpjes ook beweren. Wat voor de een werkt, geldt namelijk niet automatisch ook voor de ander. Niet voor niets staat er bij het officiële golfspel een boete van 2 punten op het geven van zowel gevraagd als ongevraagd advies. Na deze les was ik weer helemaal blij en stond ik weer op scherp!
Vanochtend vroeg kreeg ik een lief appje; waar de weekbreak bleef? Er is dus tóch iemand die mij mist! Hoera! En langzaam kwam de zin in schrijven weer terug. Zonder donker geen licht. En dat mag ik best met jullie delen.
Meteen weet ik ook welke foto ik ga gebruiken: deze bolletjes, die ik vorige week uit de grond zag piepen. Vorig jaar gepoot, even vergeten en kijk nou eens! Een hoopvol nieuw begin!
