weekbreak
1 juli 2020: vandaag is mijn nieuwe website precies een halfjaar in de lucht!
Bloed, zweet & tranen, hoop en wanhoop hebben elkaar afgewisseld in de maanden tot aan de lancering. Vooral omdat ik het niet alleen kon. Ik heb dysbytesie, weet je nog? Ik ben gewoon niet zo goed met onzichtbare en digitale technieken. En mijn verouderde website zelf vervangen aan de hand van YouTube-filmpjes ging ‘m na een lange strijd niet worden.
Dus toen moest ik iemand vinden die dat wél kan en wél leuk vindt. Iemand die verstand heeft van websites ombouwen. Plus iemand om de teksten mee door te nemen. Plus iemand om een nieuw logo te ontwikkelen. Plus iemand om me door te laten inspireren. Plus iemand om bij uit te huilen als het even allemaal tegenzit.
Ongemerkt werd mijn kringetje steunpilaren steeds groter. Maar mijn rots in de branding werd Kees. Hij is het grote brein achter de techniek en de grote lijnen, terwijl ik vooral op de inhoud gefocust was. En daarnaast zijn er dus nog heel veel anderen die (bewust of onbewust!) hebben bijgedragen aan het succes van mijn huidige website. Dank jullie wel allemaal, dat jullie deel uitmaken van mijn kringetje.
De oude foto die ik bij deze weekbreak vond passen, is eigenlijk wel heel symbolisch voor mijn manier van leven en werken momenteel. Ik ben omringd door mensen die ik niet eens ken, maar die toch deel uitmaken van mijn cirkel. Mensen waarmee ik werk en communiceer. Die mij, heel grof gezegd, overeind houden.
De mannen links en rechts van mij ‘spreek’ ik het meest. We vallen soms dagelijks bij elkaar binnen met een vraag, opdracht of juist met de aflevering ervan. We discussiëren heftig over terminologie en het gebruik van koppelstreepjes of spaties. Over het uitrustingsniveau en de slogans van nieuwe auto’s. En soms zelfs over ons privéleven. Maar alles gaat digitaal via de mail of de app. We zijn volkomen onzichtbaar voor elkaar.
Laatst vroeg een van de mannen me of ik voor een specifiek onderwerp voortaan contact wil opnemen met de dame rechts van hem. Natuurlijk! Ik zocht haar op LinkedIn op, stuurde haar een uitnodigend berichtje waarop ze gezellig antwoordde, ik voegde haar e-mailadres toe aan mijn adresboek et voilà: weer een nieuwe steunpilaar in mijn kringetje. En zo ging het ook met de man van de cijfers en de facturen. Ik heb hem nog nooit ontmoet maar werk digitaal prima met hem samen.
Met de man op de voorgrond heb ik ook een fijn contact. We zijn door een ex-collega gekoppeld, hebben samen een paar stevige bakken koffie gedronken en kunnen het digitaal inmiddels heel goed samen vinden. We schakelen lekker snel over de verschillende productgroepen en hakken knopen door over de Nederlandse teksten bij bevestigingsmaterialen.
Inmiddels heeft hij mij in contact gebracht met de vrouw rechts van hem. Zij woont in Engeland en met haar wissel ik concreet alle translation files uit. Ik word blij van haar mailtjes, we hebben duidelijk een klik, hoewel ik haar nog maar 1x via Skype heb gezien.
De dame op de voorgrond staat voor iemand die ik niet ken, maar die in no time een plekje in mijn hart heeft veroverd met haar scriptie over zorgtechnologie. Het redigeren van het epistel voelde wegens tijdsdruk als een snelkookpan, maar we hebben het gered. Onze appjes en mailtjes vlogen over en weer, ook ver buiten kantoortijd. Na afloop van het project was ze digitaal zo lovend en dankbaar over het resultaat en onze samenwerking, dat ik er haast verlegen van werd. En ik ken haar niet eens!
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Als zelfstandige lijkt het soms best eenzaam, maar ik maak wel degelijk deel uit van een onzichtbare stevige kring. Er vallen mensen af en er komen mensen bij. En het mooiste is: ik kan iedereen inkleuren zoals ik dat zelf wil.
Dit is overigens een al wat oudere foto, maar hoe langer ik ernaar kijk, hoe meer betekenis hij voor me krijgt. Heb jij dat ook weleens?
