Naast schrijver, vertaler en redacteur ben ik natuurlijk ook nog gewoon hoofd Kantoorzaken. Ik hou er een cleandeskpolicy op na, maar het kantoor beneden onttrekt zich steeds verder aan mijn toezicht. Het oude bureau aldaar is inmiddels geannexeerd door mijn echtgenoot en mijn kast en het postbakje ‘Bewaren’ beginnen uit te puilen. Het is een doorn in mijn oog. Wanneer ik naar binnen loop om een blaadje uit de printer te halen erger ik me voor de zoveelste keer aan de vier groene ordners van een allang afgerond project die daar zo prominent in de kast staan. Ooit was ik er megatrots op, inmiddels zijn ze volkomen verjaard.
Ken je het principe ‘taak-van-de-dag’? Een taak-van-de-dag is iets wat ik mijzelf soms opleg. Meestal is het iets kleins dat gemakkelijk tussendoor gedaan kan worden maar steeds blijft liggen. Of iets lastigs waar ik tegenaan hik. Of iets stoms waar ik geen zin in heb. Alle begin is immers moeilijk. Maar is die taak-van-de-dag eenmaal volbracht, dan mag ik die dag alvast als succesvol bestempelen, ongeacht wat er verder nog gaat gebeuren.
Vorige week ging mijn eega weer ouderwets een paar dagen naar het buitenland en stond het thuiskantoor leeg: een uitstekende gelegenheid om me van de groene mappen te ontdoen. Ik hikte er tegenaan omdat ze bomvol geheime informatie zitten die niet zomaar de papiercontainer in mag. Maar nu heb ik een plan, een vuilniszak, een schaar en een missie. Ik stap het kantoor binnen, grijp de eerste groene ordner stevig beet en sla meteen achterover. De map is leeg! Alle vier de mappen zijn leeg! Ik heb ze allang geleegd! Mijn zuinige ikke heeft destijds zeker besloten dat die lelijke groene mappen wel konden blijven staan voor het geval ik ze nog een keertje kon hergebruiken. Ik moet lachen om mezelf. Dit was het snelste taak-van-de-dag-succes ooit!
Nu ik hier toch sta kan ik net zo goed meteen doorpakken. Van links naar rechts, van boven naar beneden werk ik door die ene kast heen. De nieuwe verjaardagskalender die al een tijdje hangt te wachten vul ik in en ik gooi de oude eindelijk weg. Het cadeaupapier dat bovenop ligt te wachten rol ik strak op, de ‘handige stukjes’ voor ‘je weet maar nooit’ gooi ik weg. Nog een nat lapje over de bovenkant en de eerste horde is genomen.
Door naar de volgende plank met nog meer uitpuilende ordners. Uit nostalgische overwegingen had ik mijn complete administratie nog bewaard maar dat kan zo niet langer. Ik zie mijn verschillende logo’s in chronologische volgorde voorbijkomen: eerst mijn zelfontworpen chocoladeletters, daarna het oranje logo, later aangevuld met 10-jaar en 15-jaar, en nu het mintgroene logo. Voortaan bewaar ik mijn administratie nog maar 10 jaar, dus ik kan heel wat in- en uitgaande facturen doorschuiven naar de prullenbak. Tegelijk betekent het dat ik afscheid moet nemen van heel wat oude klanten. Ik laat de antieke facturen door mijn handen gaan en denk met gemengde gevoelens terug aan al die bedrijven. Nee, ik ga geen namen noemen – hoewel de meeste niet eens meer bestaan. Even mijmeren, nat lapje erover en door.
Dit is eigenlijk wel leuk zo, die kast is net een soort dagboek waar je doorheen bladert. Een factuur voor een beeldscherm, welk zou dat geweest zijn en waar is het nu? Een factuur van een incassobedrijf – oh ja: had ik tientallen uren besteed aan de scriptie van een student, was die student ineens van de aardbodem verdwenen. Het was nog voor het mobieltjestijdperk en in zijn studentenhuis kreeg ik iedereen aan de lijn behalve hemzelf. Toen heb ik er een incassobureau op gezet maar dat kon hem met de wettelijke middelen ook niet vinden. Uiteindelijk heb ik hem via social media zelf opgespoord. Toen hij bij zijn nieuwe werkgever post van mij ontving met heel groot daarop ‘INCASSO’ had ik hem ineens vol zogenaamde excuses aan de lijn en volgde de betaling alsnog.
Ik zie nog veel meer leuks: verkeersboetes (oei), bewaardingen voor Girotel Zakelijk (afgeschaft in 2008), adresstickers (wie gebruikt die nog?) en ontiegelijk veel insteekhoesjes. Nu alles digitaal wordt bewaard heb ik steeds minder hoesjes en ordners nodig.
Helemaal onder in de kast, achter de deurtjes, zie ik tot mijn stomme verbazing alle woordenboeken die de kinderen voor de middelbare school hadden moeten kopen. 8 vrijwel ongebruikte woordenboeken: 2 Engelse, 2 Duitse en 4 Franse. “Zet maar bij mama in de kast want die vertaalt.” Ja, met behulp van software ja. Ik laat de woordenboeken nog maar even staan, ik weet niet wat ik er anders mee moet. Het was een onverwacht ochtendje opruimen en schoonmaken maar dat hoort er ook af en toe bij als hoofd Kantoorzaken. En belangrijker: mijn taak-van-de-dag is volbracht. De groene ordners zijn weg!
