Groundhog Day. Voor iedereen die nu niet meteen het olijke hoofd van Bill Murray op zijn netvlies heeft staan: ga die film zien! Alle anderen zullen het Groundhog Day-gevoel direct herkennen. Het gevoel dat je gevangen zit in een tijdlus waardoor de dag telkens opnieuw begint en alle dagen ernstig op elkaar lijken.
Het gevoel dat je zelf de slingers moet ophangen en moet bedenken wat vandaag bijzonder gaat maken. Want al dat thuiswerken, thuisblijven, thuisshoppen en thuisflixen begint stroop te worden. Afstand en online is het devies. Wandelen is het nieuwe borrelen.
De verjaardag van een lieve vriendin konden we natuurlijk niet op de gebruikelijke spetterende manier vieren. In plaats daarvan zijn we op een zonnige dag saampjes de wijde wereld in getrokken. Knapzakjes met koffie, thee, suiker, melk, dikke verjaardagskoeken, bakjes fruitsalade, plastic voor onder de kont en zelfs een frisgeruit kleedje mee. En maar lullen. Over zakelijk en privé, over zin en zorgen, over nu en straks. Eindelijk hadden we de tijd om rustig bij te praten. Ik was vergeten dat ze onder de radar onbetaalbaar vrijwilligerswerk doet. Ik wist niet écht hoe het met haar kinderen ging. We hebben diepzinnig over werk en carrièreperspectieven gepraat. Iets wat ons tijdens drukke verjaardagen en vrolijke borrels niet echt lukt. Maar nu, in de beslotenheid van de buitenlucht en de rust van de lockdown, kwamen de verhalen als vanzelf.
Totdat we na uren wandelen via een lommerrijk villapark weer langzaam in de bewoonde wereld terugkeerden en er pardoes één dikke auto midden op de weg stond. Een Volkswagen ID.4. Het grote broertje van waar we nu in rijden en waar onze hele autozoektocht mee is begonnen. Maar die vanwege de leaseprijs en ons vergelijkend warenonderzoek steeds verder onderop de stapel belandde. Die stond daar letterlijk op mijn pad. De proefrit in de Hyundai Tucson van de dag ervoor was ik op slag vergeten.
Er stond een jonge trotse vrouw naast de ID.4 en ik kon het niet laten om te vragen of ik even in haar kofferbak mocht kijken. Ze keek zowel verbaasd als enthousiast en even later waren we in een geanimeerd gesprek verwikkeld over de diepte van de laadvloer, het ontbreken van een automatische klepsluiting, de stuurwielverwarming, de hoge achterbank bovenop de accu en het zalig stoere rijgedrag. Ze had hem al één dag en was al net zo verliefd als ik. Eenmaal thuis heb ik direct de ID.4 weer bovenop de stapel gelegd.
De volgende dag moesten we dochterlief verhuizen. Ze ging van een kamer aan de rand van Maastricht naar een kamer richting de binnenstad. De datum stond allang vast, de avondklok nog niet. In een vorig leven zouden we meteen een hotelletje hebben geboekt, maar daar zagen we nu de lol niet van in. In één dag dus heen en weer, plus verhuizen, met de elektrische ID.3 met een actieradius van bijna 300 km. Dit was dé test!
De rit in alle vroegte verliep soepel en om 10u sharp stonden we op de stoep van haar oude huis. Met 2x rijden hadden we alle spulletjes in de nieuwe kamer. Het uitpakken en inrichten doet dochterlief zelf, dus we konden in het nieuwe buurtje al snel op zoek naar een to go om te lunchen. De roze wraps met kip en mango en de snel afkoelende friet met rendang hebben we op een muurtje in de snijdende kou opgegeten. En wat kan je dan verder nog doen in een verder zielloze stad? Wandelen dus! De Sint-Pietersberg beklimmen!
In de warme auto legden we, al rekenend aan de actieradius, de 4 km af naar de parkeerplaats aan de voet van het fort. Stromen vol sportieve dagjesmensen struinden het pad de berg op en het parkeerterrein was vrijwel vol. Erger nog: beide elektrische laadplekken waren bezet. Eentje zelfs door een echt-niet-oplaadbare auto. Grrrrr.
In onze verhuiskleding liepen we het rondje rond het fort. Op gehakte laarsjes waarvan we bij anderen zeggen “Die durft!” glibberde ik over de leempaden. En daarna nieuwsgierig achter de meute aan nog verder de heuvel op. Tot we tot onze grote verrassing bij een modern hangend uitkijkplatform boven de mergelgroeve kwamen met een spectaculair uitzicht over de steenlagen en het groenblauw water. Ernaast daalt een trap de groeve in, zodat je op de bodem kunt wandelen langs de vindplaatsen van 4 Mosasaurussen. Wat een geweldige prehistorische wandeling had dat nog geweest. Helaas hadden wij daar nu de schoenen en de tijd niet voor. De eerste avond avondklok wil je echt wel op tijd thuis zijn.
Vol van de indrukken over het zojuist ontdekte randje Nederland keerden we terug naar de auto. We hebben het kind bij haar huis afgezet en meteen op de app het eerste het beste snellaadstation langs onze route opgezocht. En zo kwam het dat ik even later voor het eerst onder zo’n geel dakje van Fastned stond te snelladen.
Je moet weten dat ik echt een hekel heb aan tanken: zo dom met een slang in je hand staan te wachten, alsof je een hond uitlaat. Maar kabel erin, koffie bij de Starbucks halen en gezellig in de warme auto nog een kwartier wifi-en totdat er genoeg kilometers zijn bijgeschreven valt reuze mee. Ik zeg: test geslaagd!
Vanavond ga ik weer wandelen met een vriendin. Even eruit. Maar nu zag ik dat er precies vanavond een protestmars tegen de relschoppers is gepland; alle 60-plussers in heel Nederland gaan twee-aan-twee, op afstand, met mondkapje op wandelen onder het motto ‘Geef ze NIET de ruimte’.
Heel sympathiek. Ik hoop alleen niet dat wij dan ook voor deelnemers worden aangezien.
