Op de grens van zomer naar herfst. Op de grens van zomerzotheid naar najaarsstormen. Van licht naar donker. Nog 93 dagen te gaan tot kerst!
Maar deze eerste herfstdag vol zomerstralen pikten we nog mooi even mee. ‘We’, dat zijn mijn goede vriendin Henriëtte en ik. Henriëtte werkt bij een adviesbureau voor landschapsarchitectuur en duurzame stedenbouw. Daarnaast runt ze samen met haar man de goedlopende wijnwinkel “Wijnen enzo”. Soms gaan we er samen tussenuit om onze toestand als zelfstandig ondernemer te bespreken. Noem het een bosdag. Of een heidedag. Een netwerkbijeenkomst of een wederzijdse coachingsessie.
We leren van elkaar door te vragen en te luisteren. Vakinhoudelijk verschillen we ongekend van elkaar, maar met de randgebieden van het ondernemerschap hebben we beiden tegen wil en dank te maken. Want elke ondernemer die gekozen heeft voor zijn passie (wijn, schrijven) wordt namelijk ook geacht verstand te hebben van zaken als administratie, belastingen, verzekeringen, beveiliging, privacy, social media, internet/bellen/mailen, websites, opleidingen, toekomstvisie, acquisitie, relatiebeheer, relatiegeschenken, tarieven, klanten, facturen en time management. Ik noem maar even wat. Niet de leukste dingen om in je eentje over na te denken, vind ik. Onze conclusie is dan ook dat we ons moeten kunnen focussen op onze kerntaken en de rest aan de respectievelijke deskundigen zouden willen uitbesteden. Maar als ik dat zou doen, dan hou ik letterlijk geen leefgeld meer over. Keuzes, keuzes.
Feit is dat ik tijdens het lopen door het weidse landschap van Hoogland-West de grote lijnen van mijn eigen werk beter kan zien. En al pratend móet ik wel de hoofdzaken van de bijzaken kunnen onderscheiden. Achter mijn bureau neemt de waan van de dag helaas te makkelijk de overhand en ben ik meest van tijd bezig om met oogkleppen op productie te draaien.
Ik had Henriëtte van tevoren gevraagd of ze het oké vindt als ik een foto van onze bijeenkomst op social media plaats. Misschien heeft zij er zelfs ook wat aan en kunnen we aan cross-win-win doen? Ze vond het een prima idee en ik vroeg haar of hun wijnwinkel ook een zakelijk instagram-account heeft. Groot was mijn verbijstering toen bleek dat ik dit account allang volg, maar dat ik dit vergeten was omdat ik nooit meer updates te zien krijg. Facebook en Instagram maken immers, volgens hun eigen onnavolgbare algoritmes, zelf wel uit wat wij te zien krijgen.
Als je niet vaak genoeg post, klikt of lang genoeg leest verdwijnen je contacten ongemerkt naar de achtergrond en dat wil je natuurlijk niet als ondernemer. Maar waar zitten onze volgers, onze potentiële klanten? Ikzelf zwalk tussen LinkedIn (best zakelijk), Instagram (te veel zen op mijn tijdlijn), Twitter (steeds leuker als je de afbranders negeert) en Facebook (bespeur ik een algehele FB-moeheid?).
En wat vinden wij eigenlijk van de trends om elk bericht met een call-to-action te eindigen? Of om een bericht met één druk op de knop tegelijk op FaceBook, Twitter en Insta te publiceren? Geeft dit de lezer een gelukzalig gevoel van herkenning of lijkt het op irritante gemakzucht? Wat vinden jullie?
Tijdens het wandelen komen al dit soort onderwerpen aan bod. En dan ineens flikkeren er weer allemaal vlammetjes op: ‘Ik ga weer pennen bestellen’, ‘Meertekst à la carte krijgt een plekje op de website’, ’Ik mag soms onaardig zijn’, ‘Ik kan mijn tijdlijn beïnvloeden door ondernemers te volgen die beter bij mij passen’, ‘Zó ga ik het aanpakken’.
Het samen wandelen maakt mijn hoofd leeg en mijn hart weer vol. Het is vermoeiend maar geeft bergen energie. En, niet geheel onbelangrijk; na al die stappen is er weer ruimte voor koffie met heerlijke zelfgemaakte appeltaart!
#heidag #bosdag #sparren #wandelen #coachen #netwerken #wijnenenzo #wijnvanmarcel #meertekstalacarte
