Een heel slechte hepi was dit. En de echte kampeerders weten waar ik het nu over heb; de week tussen Hemelvaart en Pinksteren. Normaliter is dit de start van een nieuw buitenseizoen voor tuinliefhebbers en kampeerders. Maar helaas: dit jaar hangt de hepi van stortbuien en windvlagen aan elkaar. Mijn project Keukenhof is aan zijn endje. De ijsheiligen zijn vertrokken dus ik zou weer aan de slag kunnen gaan, maar ik heb er totaal geen zin in zo.
Gelukkig heb ik nog wel steeds zin in golfen. Vrijdagochtend hadden we weer les dus had ik mijn vrije ochtend. Dat wil zeggen: vroeg opstaan om alvast een donkere was te draaien, op te hangen en de witte was erin te doen. Dan snel beugel en tanden poetsen, spoelen met water en na een flinke plens kwam er ineens geen water meer uit de kraan. Help – dat was vandaag, dat we afgesloten gingen worden. Het stond al zolang in de agenda en op het prikbord dat we dat totaal vergeten waren. Weer naar zolder racen, wasmachine stoppen en afpompen, kraan dicht, kletsnatte was eruit om te voorkomen dat er straks bruin water op landt en hop; naar een ontspannen golfles toe. We kregen daar slechts een klein buitje op ons dak. Veel erger verliep het de dag erna, toen ik met de dames tegen beter weten in toch een rondje op de golfbaan ging lopen. We wilden zo graag het geleerde in praktijk brengen, lekker buitenspelen en daarna voor het eerst op het terras koffiedrinken. Maar het regende en bleef regenen. Natuurlijk hadden we alle beschikbare regenkleding aan, paraplu’s open en petten op. Maar zodra je niet meer rechtop wil gaan staan vanwege die natte lap op je onderrug en kletsnatte benen dan is het wel klaar. Na hole 3 zijn we stiekem overgestoken naar de laatste hole. Kleddernat hebben we vervolgens bibberend niet eens koffie maar warme chocomel gedronken en ik ben thuis snel onder de hete douche gedoken. Ik was natgeregend tot op de onderste draad!
Toch ben ik deze week ook wel in de achtertuin bezig geweest. Manlief had een frame getimmerd om de kiezels rondom het waterornament bijeen te houden en toen de zon even lekker scheen pakte ik mijn krukje en een podcast erbij en heb ik de belangrijkste vierkante meter van de achtertuin gefatsoeneerd. Grindjes binnen het frame, zandklonten eruit. En ik ergerde me voor de zoveelste keer aan de rand van het terras dat daar aan het afkalven is. Kijken en zuchten helpt niet dus nu wipte ik boos de waaltjes die het scheefst lagen er maar eens uit. En de tweede rand keitjes ook. Dat ging gemakkelijk! Even schoonbikken, het onkruid uit de voeg trekken, egaliseren en weer op hoogte terugvlijen. Steen voor steen, rand voor rand. Wat ging dat goeeeeed! Een jarenlang probleem in een half uurtje opgelost. Nog elke keer als ik naar buiten kijk ben ik trots.
Ondertussen genoot ik op mijn oortjes van weer een nieuwe podcastserie. Mijn laatste guilty pleasure is ‘Marc-Marie en Aaf vinden iets’. Helaas ben ik nu bij, dus is het tijd voor een nieuwe serie. En dat is, na een tip, geworden: ‘De vogelspotcast’. Nou ben ik echt geen vogelspotter maar mijn hemel wat kunnen die jongens enthousiast vertellen. En weet je wat nou weer zo ongelofelijk is? Meteen in aflevering 1 werd ik alweer met een ijsvogel geconfronteerd. Het beestje achtervolgt mij, nog zonder dat ik er ooit eentje in het echt gezien heb. Het wordt zo langzamerhand een obsessie.
Een ander beestje dat me deze week achtervolgde was de kantoorkat. Want ja; het was een rommelweek. Vrije dagen en werkdagen liepen volstrekt willekeurig door elkaar heen. En zat ik eindelijk rustig te werken, dan kwam de kantoorkat hinderlijk kijken wat er aan de hand was. Ook zij is van slag. Van het weer. Van onverwachte vrije dagen. Van avondjes werken. Van de dochter die weer weg is en van de eindexamenspanning in huis. Was het maar vast een maand verder. De langste dag. Zomer. De nieuwe auto. Examenuitslag. Een nieuwe kamer voor de stageperiode van dochter. Ik kan niet wachten!
