“Hoor wie klopt daar kinderen?”
Graag zou ik willen dat het Sinterklaas himself was. Dat de goedheiligman bij ons voor de deur stond met zakken vol snoepgoed dat niet aan mijn beugel blijft plakken en met cadeautjes waar ik dan waanzinnig blij mee ben. Maar helaas; de enige die hier klopt en boort en freest en hakt en tikt is de aannemer twee huizen verderop. Nieuwe bewoners, dan weet je het wel.
Keuken, badkamer, tegels – alles is na 24 jaar natuurlijk aan modernisering toe. En al wonen wij er dan niet direct naast, de herrie uit zo’n leeg huis dreunt ongegeneerd door. Ons huis is echter allesbehalve leeg. Tussen de herrie door probeer ik me op zolder te focussen op mijn vertaalwerk, volgt dochter zo goed en zo kwaad als het gaat haar online lessen en doet manlief zijn best om zijn videocollega’s te verstaan (die nu serieus denken dat hij tegelijkertijd met een bladblazer aan de slag is). Zoonlief mag gelukkig nog een paar uur per dag naar school.
De nieuwe bewoners hadden een aardig briefje in onze brievenbus gedaan. Met een gezellige gezinsfoto, een uitnodiging voor een kop koffie/thee, een beschrijving van wie er komen wonen, hun verbouwplanning en een 06-nummer. “Als er iets is, bel gerust!” Dus ik heb dat nummer meteen getest en de nieuwe bewoner hartelijk welkom geappt. En succes gewenst met de verbouwing. Na nog wat berichtjes heen en weer nodigde hij ons van harte uit om straks naar het eindresultaat te komen kijken. Maar eerst die renovatie he? Hij houdt onze gemeenschappelijke buuf op de hoogte van de actuele herrievoorspelling. En buuf geeft dat op haar beurt weer door aan ons.
En nu zitten we dus in de herrie. Maar dankzij dat briefje en de aardige berichtjes lijkt het nèt iets minder erg. Alsof je meer kunt hebben van bekenden, al heb ik ze dan nog nooit ontmoet. Poes is echter niet blij met de hele situatie. Zodra de eerste bouwgeluiden klinken vlucht ze weg door de spleet onder de oven.
Poes zit al weken dagelijks achter de keuken, de enige plek waar ze zich veilig waant. Pas als het tegen de avond rustig wordt begint het keukendeurtje rechtsvoor te klepperen. Eerst zachtjes, dan steeds harder, totdat het tenslotte echt opengaat. En dat is het moment waarop poes zich vanaf de opbergdozen naar buiten laat vallen. Elke keer hetzelfde rondje: erin via de spleet, eruit door het kastje.
“Daar wordt aan de deur geklopt, wie zal dat zijn?” Nou ik weet het wel: dat kan bij ons alleen maar een pakketbezorger, de kaasboer of een collectant zijn. En aangezien dat allemaal even eng is vlucht poes weer snel achter de keuken.
