Voor een ander weet ik het altijd zo goed. Sta ik altijd klaar met raad en daad, voor een spoedje of actie. Maar als het mijzelf betreft heb ik last van een verlammend soort perfectionisme. Keuzestress.
Neem nou dat vaccineren: aankomende vrijdag ga ik als een lam naar de slachtbank voor mijn Janssen-prik. Liever had ik een Pfizer gehad. Niet omdat ik een medische geschiedenis heb of bang ben voor trombose. Maar puur omdat ik een beschermingsgraad van 96% veel rustgevender vind dan 66%. En ik weet het: met cijfers kan je alle kanten op redeneren en rekenen, maar mijn onderbuikgevoel blijft onaangenaam. Inmiddels ken ik ook de slinkse wegen om de overheidslogica te omzeilen, maar dat gaat een beetje richting ‘list en bedrog’ en daar heb ik een hekel aan. Eerlijkheid gaat bij mij voor alles.
Een ander voorbeeld? Tergend lang rondlopen in een tuincentrum. Ik had een duidelijk wensenlijstje opgesteld voor de drie opengevallen cirkels in de tuin. Maar eenmaal tussen al die verleidelijke klimmende planten blijf ik maar twijfelen. Suzanne-met-de-mooie-ogen? Klimmende winde? Druivenstokken? Rozen? Passiebloem? Diverse planten gaan in en uit mijn kar. Tot ik ze ineens bij de kruidenafdeling zie staan: Oost-Indische kers! Die wil ik al jaren! Mijn ja-gevoel jubelt en dat is mijn ultieme graadmeter. Oost-Indische kers it is!
En wat dacht je van mijn bergschoenen? Hemeltergend wat een keuzestress. Maar eerlijk: kiezen tussen mooi, comfort, voorkeur en prijs kán toch ook helemaal niet? Het is appels met peren vergelijken. Na een nachtje slapen over de Lowa en de Meindle ging mijn gevoel naar de Meindle, maar dan niet in die donkere kleur. Een betere kleur was er alleen nog maar in een half maatje groter te bestellen en dat risico heb ik genomen. Maar helaas, in de praktijk was dat echt veel te groot. Dus toch weer terug naar het originele plan: de paarse Hanwag’s. Maar wacht eens even: paars?? En precies op dat moment krijg ik een linkje doorgestuurd met de nieuwste Lowa’s in mijn favoriete kleuren – met een instant ja-gevoel. De volgende dag zijn ze al binnen. Zo mooi, dat ik niets liever wil dan dat ze goed zijn. Dus stel ik het passen nog even uit. En als ik er een paar uur later aan toe ben trek ik mijn favoriete wandelsokken aan en vlij mijn voet voorzichtig in de waterdichte blauw/roze Lowa Innox Pro GTX Mid. Hij past!
Helemaal blij maak ik direct een afspraak met de buuf om samen een heel stuk te gaan wandelen. Geocachen heet dat bij ons. We lopen 15 kilometer over de schitterende heuvels en dalen van de Amerongse berg, met een hoogte van 69,2 meter boven NAP het hoogste punt van onze provincie. Nu denk je misschien: wie gaat er nou 15 kilometer lopen met nieuwe schoenen, zonder preventief pleisters te plakken? Nou, ik dus. En na afloop kon ik mijn nieuwe schoenen wel zoenen!
