Het was een week van aangekondigde projecten achternazitten, slepende kwesties in herinnering brengen en een onaangekondigde spoedopdracht. Maar ook met een lekkere correctieopdracht die precies volgens planning binnenkwam en zonder problemen kon worden uitgeleverd. ‘Business as usual’ zou je denken.
Maar da waas nie (zoals we hier plegen te zeggen). Want op donderdag kwam manlief stuiterend van vreugde en met stralende ogen de trap af: hij ging weer op reis! Na ruim een jaar thuiswerken mag hij weer doen waar hij voor gemaakt is: R&D. Reizen en dineren. Zijn blijdschap en enthousiasme waren ontroerend en werkten aanstekelijk. Natuurlijk bleef het spannend tot aan zijn sneltest (tijdsbeeld: Word herkent dit woord nog niet) en zijn daadwerkelijke vertrek, maar op dit moment geniet hij in Bilbao, Spanje, van zijn allereerste buitenlandse reis in tijden. Weer een stapje op weg naar normaal!
We kregen vrienden te eten die beiden genezen zijn van een lelijke COVID-aanval en van wie de vrouw al geheel is gevaccineerd. Wonderlijk toch dat dit eigenschappen zijn geworden waarop je een date wel aandurft. Bovendien waren ze maar met twee en dat ‘mag’ sinds deze week weer. Ik heb me uren tevoren heerlijk culinair vermaakt in de keuken met een aspergeplaattaart, aspergerisotto en een citrussalade. Het was al laat voordat ze weer naar huis gingen, maar hé; de avondklok is deze week vervallen! En zo komen er steeds meer lichtpuntjes.
Het begint hier weer op Huize Duiventil te lijken. Dochterlief kwam na weken en een negatieve GGD-test juist weer terug op het nest. Eerlijk gezegd was het principe vakantie me inmiddels ontgaan. Iedereen werkt hier voor zich, de ene dag wat harder dan de andere. En als het zo uitkomt ook in het weekend en in de vakanties. Maar zij kwam dus vakantie vieren. En op haar verlanglijst stond, nu het weer kan: shoppen en lunchen op een terras! Dus ik heb gister een vakantiedag opgenomen en daar gingen we.
Eerst was het wat onwennig: mondkap-op, mondkap-af. Lange rijen voor de ene winkel, gesloten deuren bij de andere. Maar langzaam maar zeker ontdekten we ook de lol daarvan en gingen we naar de rustige boetiekjes waar de verkoopsters alle tijd en gezelligheid voor ons hadden. Zonder reden pasten we bikini’s en kregen we koffie en thee aangeboden. De klant is echt weer koning!
Rond lunchtijd begaven we ons naar het Lieve Vrouwekerkhof en zegen we neer op het terras van onze favoriete etablissement. De grote parasols beschermden ons tegen de neerslag en de heaters boden wat extra warmte. Normaal zou je het niet in je hoofd halen om met deze temperaturen en tijdens deze storm buiten te blijven zitten, maar wij genoten. Om ons heen woeien de menukaarten van de tafels en sloegen de uitklapborden steeds weer met luide klappen tegen de grond. De parasols bungelden wild. We hielden samen een oefening: als ik zeg “kijk uit” dan doe je meteen je armen over je hoofd. Niets vragen, niet omkijken, meteen duiken. In die stemming hebben we onze pokébowls opgegeten.
Nog een gek puntje die shopdag: baar geld. Dat voelt toch heel anders dan steeds maar contactloos betalen. Tuurlijk, dat is veel handiger en hygiënischer. Maar ik had nog Echt Geld liggen van mijn verjaardag en dat had ik nu bewust meegenomen om er lekker van te genieten. Om de lunch mee te betalen en er een leuk vakantiejurkje mee af te rekenen. Het voelt op een of andere manier veel ‘echter’. Hoewel de schattige ober er wel van schrok. Eerst moest hij de uit gewoonte opgestarte pintransactie afbreken en toen ik na zijn vraag van € 29,30 een tegenbod deed van € 35 keek hij mij angstig aan. Oké, ik schrok ook wel even van mezelf. Deze fooi was misschien wel fors, maar steunt elkander, toch? Ik verlaagde mijn bod naar € 33 en hij ging akkoord. Onwennig telde hij het wisselgeld uit.
Het sportieve zomerjurkje stond niet op mijn verlanglijstje maar valt in de categorie ‘Impulsaankoop’. Het was best duur maar ik zie me er al in fietsen van de zomer, mee op zonovergoten terrasjes zitten of een statig stadje bezoeken. Kortom: ik kocht dus vooral hoop. Bij de kassa stond ik alweer klaar met mijn verjaarsgeld toen ze vroegen of ik in het systeem stond. In principe doe ik dat zo weinig mogelijk, maar zonder pasjes, mailingen en aanbiedingen wil ik best in hun systeem staan. Dus ik bood mijn speciaal voor spam in het leven geroepen e-mailadres aan en kreeg spontaan een korting van € 20! Dat is lekker winkelen.
Op de terugweg gingen we toch nog even naar mijn favoriete kledingwinkel. Ik was er al lang niet geweest, ze hadden inmiddels helemaal verbouwd. En hoewel de collectie me een beetje afschrok, zaten er toch wat pareltjes voor mij tussen. Precies mijn stijl, kleuren, wensen. Twee truien en een spijkerbroek verder ging ik met mijn bankbiljetten afrekenen bij de kassa. “Staat u in ons systeem?” Ja, dat weet ik zeker. En het klopte. “Er staat nog een cadeaubon van € 20 voor u open. Zullen we die er meteen even afhalen?” Naja zeg, weer een onverwachte meevaller op deze leuke dag. Ik voel licht aan het einde van de tunnel!
