Weekbreak
Als je vaatwasser na 24 jaar trouwe dienst steeds harder gaat kreunen, als hij je steeds vaker met aangekoekte flettertjes broccoli, lijnzaad en ui laat zitten, als de draadrekken doorroesten, als in feite nog maar 1 knop van de 4 programma’s het doet, dan komt er een moment waarop je moet erkennen: het is op, klaar, finito.
En dat was vrijdagochtend vroeg. Uit de keuken kwam mij een onheilspellend geluid tegemoet: het ‘kriessssjjjjjt-krok, kriessssjjjjjt-krok, kriessssjjjjjt-krok’ ging door merg en been. Een snelle berekening leerde dat dit al zo’n 7 uur gaande moest zijn en snel verloste ik onze vaatwasser met een druk op de knop uit zijn lijden.
Voor de zekerheid probeerden we het na een uurtje nog een keer. Maar het ‘kriessssjjjjjt’, de roodgloeiende leidingen en vooral de opkomende brandlucht deden ons snel op de uitknop drukken. Einde vaatwasser. D.O.O.D.
Wachten op een nieuwe keuken is geen optie (degenen die ons kennen beginnen nu hard te lachen en/of te zuchten), dus hoofd TD dook meteen in de vergelijkingssites voor een nieuw inbouwexemplaar. Energieklasse A+++, geluidsniveau stil, recyclen van het oude apparaat, prijs, prestaties en beoordelingen, alles hebben we met elkaar vergeleken voordat we kozen voor weer een Bosch. Even dacht ik nog dat dat het inbouwen wel zou vergemakkelijken. Maar evengoed bleek het een hele onderneming.
Allereerst gaf de oude machine zich niet zomaar gewonnen. Met een omtrekkende beweging via het naastliggende kastje moesten alle aan- en afvoerleidingen worden losgekoppeld en teruggeduwd. Het water dat hij niet meer had kunnen afpompen stond nog volop in de bak en alleen door een limoncello-glaasje in het filterkanaal te laten zakken kon ik dat water beetje bij beetje wegkrijgen. Al scheppend schoot zijn hele leven aan mij voorbij: van babyflesjes, kleuterbestek, duplo- en legoblokken via kinderserviezen en dierentuinbordjes tot tienermokken en bierpongbekers. Van groot genoeg voor twee starters tot overvol in deze coronatijd. Na een hoop geschep, geschroef en gesjor stond hij rond middernacht eindelijk bij de achterdeur. En Poes zag dat het goed was.
Toen ik de volgende dag thuiskwam van een rondje golf-met-de-dames was de oude vaatwasser verdwenen en stond de nieuwe al klaar op een nieuwe verhoging (toch andere pootjes), het keukenfront lag op de vloer (toch andere bevestigingen) en de plint moest worden afgezaagd (toch te hoog). Daarnaast lagen zowel de vloer als de tafel bezaaid met gereedschap en handleidingen, boekjes, aanvullingen, garantiebewijzen, serviceaanwijzingen en een posterformaat montage-instructie – met QR-codes om de stappen ook nog eens op film te kunnen bekijken. Meine Güte! Als dit allemaal voor een energiecentrale was geweest had ik het ook geloofd. Maar eerlijk is eerlijk: na een paar uur zwoegen had hoofd TD het voor elkaar en hadden we weer een fonkelnieuw ingebouwd apparaat.
De mandjes en rekjes en bakjes en vakjes zijn helemaal van nu: alles beweegt en klapt ergonomisch in en uit. In die 24 jaar hebben blijkbaar heel wat mannen hun hoofd gebroken over de vraag: hoe maken we een hightech afdruiprek? Onze beladingsroutine moet drastisch op de schop, dat zie ik meteen. De eerste discussies over de beste plaats voor het nieuwe bestekmandje zijn reeds gevoerd. Gelukkig hebben we geen besteklade bovenin. Ik bewonder de mensen die de discipline hebben om het bestek steeds keurig in het gelid in de lade te leggen, maar aan ons is dat echt niet besteed.
Wat we nu wel hebben (zo leuk!) is een ‘lichtje op de vloer’. De vaatwasser projecteert met lichtstralen hoelang de wasbeurt nog duurt en waar hij mee bezig is. Ik heb al verschillende symbolen langs zien komen maar heb geen idee wat het allemaal betekent. Helaas en onvoorstelbaar genoeg staat dit in geen van de handleidingen vermeld, dus dat moeten we maar gokken.
Tijd voor de eerste ingebruikname, pagina 31. Stel de hardheid van het water in. Voeg het meegeleverde schoonmaakblokje en glansspoelmiddel toe en vul de machine eerst met water en daarna met onthardingszout. En dan is het eindelijk tijd voor de testvlucht. We zetten de lege machine aan en horen – niets. Stilte. Wat een verademing. Wat een rust. Langzaam zakken we genietend met een kopje koffie voor de tv en net als we helemaal relaxed in The Great British Bake Off zitten, gaat er een snerpend alarm af. Geschrokken zitten we allemaal rechtovereind. IE IE IE IE! Paniek! De watermelder!
Sinds we ooit het halve parket in de keuken hebben moeten vervangen vanwege een lekkende boiler, hebben we achter de boiler en de vaatwasser een watermelder op de grond staan. Zodra deze natte voeten krijgt gaat hij net zo tekeer als een rookmelder. En gelukkig maar, want door al dat geklus was de sifon blijkbaar gaan lekken. Maar met een nieuwe pakking erin en een lekbakje eronder is het ergste leed snel geleden. De volgende dag voor de zekerheid toch nog even een nieuwe afsluiter geregeld en nu is dit project klaar. We hebben een nieuwe vaatwasser. Stil, schoon, zuinig, vol hightech kunststof maar bovenal zó leuk met dat lichtje!
