Werk trekt werk aan. Ik heb het al vaker verzucht: de duivel schijt altijd op de grootste hoop. Dat klinkt financieel gezien natuurlijk leuk, maar soms is het gewoon onhandig. Dat er, precies wanneer je het heel erg druk hebt, nog meer werk bijkomt. Er zijn tijden geweest dat ik mijn klanten er serieus van verdacht onder één hoedje samen te spannen. Dat ze stikkend van de lach met elkaar hadden afgesproken: “We wachten even met het versturen van een nieuwe opdracht. En dan vingers boven de knoppen, allemaal tegelijk ‘3 – 2 – 1 – send!’ Lachen!“
Gelukkig zijn er ook perioden waarin het werk naadloos in elkaar overvloeit. Maar ook perioden waarin het echt stil is. Dat zijn de momenten waarin ik de keukenkastjes of de tuin onderhanden kan nemen, een cursus kan plannen. Met altijd mijn mail onder handbereik, want er kan elk moment een nieuwe opdracht van een vaste klant binnenploffen.
Na bijna 19 jaar Meertekst ben ik inmiddels wel vertrouwd met deze golfbewegingen. Ik heb leren leven met dat hollen of stilstaan. Maar nu heb ik toch echt een beetje het gevoel dat het vliegwiel tot stilstand is gekomen. Het is erbarmelijk stil. Alle vaste klanten hebben verklaarbare redenen waarom de opdrachten stokken, en het zou zo ineens weer allemaal los kunnen schieten.
Niet dat ik daar nu wat aan heb. Dus als een teammaatje vraagt of ik op een doordeweekse woensdagochtend mee ga golfen kan ik dat gewoon doen. Staan we daar in alle vroegte in de dikke mist. Twee ongewenst tijdelijk werkloze vrouwen die de golfbewegingen in hun leven omzetten in golf-bewegingen. Het wordt wel een heel filosofische ochtend zo. We bevinden ons letterlijk en figuurlijk in dichte mist. We weten ongevéér waar we heen moeten, waar de vlag ongevéér staat. Maar alles wat ons zo bekend was is verdwenen in de mist. We zijn ons doel kwijt. We moeten ons spel aanpassen.
Poeh wat een metaforen. En dat gaat nog verder, want we zien dat de golfclub de bakens aan het verzetten is. Net zoals elk jaar worden de wintergreens in gereedheid gebracht. Dat wil zeggen dat de vlag met de kleine hole binnenkort niet meer op de kwetsbare zomergreen staat, maar een flink end naar voren, op steviger grond. De nieuwe cirkels staan al met dikke blauwe verf aangegeven op het gras. Binnenkort gaat het winterprotocol in werking: geen trolleys meer op de baan (weer zelf met je tas sjouwen!), kortere banen, grotere holes, niet hoeven uitholen maar ook geen qualifying ronde meer kunnen spelen. Allemaal aanpassingen om het winterseizoen netjes door te komen, zodat we volgend voorjaar weer voluit kunnen genieten.
Bij de warme koffie na afloop hebben we het er samen over. Metaforen. De bakens verzetten. We praten over arbeidsethos, energiestromen en vacaturesites. Zij is druk aan het solliciteren, ik overweeg een aanvullende baan naast Meertekst. Op locatie, met echte collega’s, concreet werk dat na hard buffelen voldoening geeft. En regelmaat. En geld natuurlijk. Terug naar de grafische sector? Verder in de autobranche? Of toch de horeca? De mogelijkheden zijn legio. Wat een onverwacht verfrissende ochtend in de buitenlucht. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik zelfs in een stralend herfstzonnetje. Zie je wel; alles is relatief en veranderlijk. Panta rhei, ouden menei. En die mist? Die trekt wel weer op, letterlijk en figuurlijk!
