🎥 weekbreak 🎥
Het videowerken gaat ook hier in huis gestaag door: zoon op zijn eigen kamer, dochter op onze slaapkamer. Meestal gaat dat goed, maar soms geeft dat toch even een spannend momentje. Ik had na het golfen-in-alle-vroegte gedoucht en de verkeerde kleding meegegrist. Toen moest ik toch even, gekleed in slechts een handdoek, langs de onlineles door onze slaapkamer sluipen. Maar veel spannender wordt het hier niet hoor.
Ontspannender wel. Mijn vriendinnetje met wie ik normaal urenlang shop en smul, zie ik nu een veel te kort half uurtje via het beeldscherm. En als ik mijn moeder wat wil vragen doe ik dat voor de uitdaging met een WhatsApp video-oproep op haar mobiel. De blijdschap als de verbinding lukt en ze de camera ter hand neemt! Daar kan ik echt blij van worden.
Met mijn schoonvader verloopt het contact wat moeizamer. We hebben hem uitgelegd hoe we via Messenger op zijn iPad kunnen beeldbellen, maar hij reageert zelden als ik hem bel. Meestal is hij aan het fietsen of tuinieren. Groot was dan ook mijn schrik toen ik diep verzonken was in mijn cursus Zweeds op mijn iPad en hij ineens, vergezeld van heftig geluid, in beeld verscheen! Hij had inmiddels twee gemiste oproepen gezien dus hij probeerde het zelf maar eens. Briljant!
En op een avond na een dag vol video, belde mijn zus me mobiel. De verbinding kwam niet goed op gang, dacht ik, en ik begon al te miepen, totdat ik me realiseerde dat dit een telefoongesprek was, zonder beeld. Oja, dat kan ook nog!
Zakelijk zoek ik nu ook bewust het beeldcontact op. Dat past helemaal niet bij mij, want eigenlijk ben ik het archetype van de eenzame broodschrijver/vertaler/corrector die stilletjes op haar kamertje zit te werken.
Maar zelfs ik merk nu dat door het gebrek aan relevante prikkels de fantasie opdroogt. Dat je laks wordt als de dagen zich aaneenrijgen. Dat je, doordat je je continu probeert af te sluiten van de omgeving, behoorlijk star wordt. Je kunt wel een hoop gedaan krijgen met mail, telefoon en routine, maar dat blijft functioneel en niet out-of-the-box. Als je geen collega’s meer spreekt kom je ook niet meer op briljante ideeën. En als je je ideeën niet onder woorden kunt brengen blijven ze ongrijpbaar. Als je niets onderneemt stopt het vliegwiel onverbiddelijk met draaien!
Dus móet ik af en toe anderen zien en spreken. Ik heb een klant die ik al jarenlang ken uitgenodigd voor een videosessie. Om even te brainstormen over de nieuwe manier van werken en het raadplegen van de nieuwe planning. Het bleek hartstikke verhelderend te werken. En ook vertederend, toen ineens het koppie van zijn kleuterzoontje in beeld verscheen. Ik benijd de ouders van thuiswerkende jonge kinderen overigens echt niet.
Aangemoedigd door dit succes heb ik ook geskypet met mijn nieuwste klant, die ik nog maar één keer live heb gesproken. Ik krijg regelmatig vertaalwerk van hem, heel specifiek en technisch. Tot nu toe mailden of belden we wat heen en weer over verschillende definities en vertalingen, maar het is altijd even zoeken om het jargon en de gewenste toon bij een nieuwe klant in te schatten. Een zinnetje als: “Let us help you solve your challenges” kan je in zoveel nuances vertalen. Maar wat is de context? Wat is het doel? Hoeveel ruimte heb ik in de layout? Door een persoonlijk gesprek krijg ik letterlijk een veel duidelijker beeld van de klant en het bedrijf.
En duidelijkheid gaat boven alles. Op mijn expeditie naar de supermarkt kwam ik een schoolpleinvader van heel lang geleden tegen. Hij vroeg me na wat koetjes en kalfjes über-belangstellend of het al wat beter met me ging? Niet-begrijpend en geheugen-gravend keek ik hem blanco aan. Wat bedoelde hij toch? Mijn knie? Mijn vader? Mijn dochter? Corona? Wát?
Toen vertelde hij dat hij de weekbreak volgt. En had gelezen van mijn coach en de zoektocht en verdere ontboezemingen. Hij vroeg zich oprecht af hoe het nu met mijn geestelijke gesteldheid is. De schrik sloeg mij om het hart: hier gaat iets helemaal mis! Mijn wandelcoach was gewoon de juiste vrouw op het juiste moment op de juiste plaats. Een fijn experiment, zoals een ander misschien een dagboek begint of eens op retraite gaat. Een experiment dat ik overigens iedereen kan aanraden en misschien daarom zo enthousiast heb gedeeld. Dus bij dezen wil ik dat alsnog vermelden: geen reden tot paniek, het gaat uitstekend met me!
De schoolpleinvader bedankte mij hoe dan ook voor het bespreekbaar maken van geestelijke kwetsbaarheid en ook ik ben daar absoluut een groot voorstander van. Laten we een beetje naar elkaar omkijken. Helemaal in deze tijd.
☀️💛 Blijf lief, lachen en gezond 💛☀️
