En wéér heb ik het gedaan. Voor de tweede keer in zijn leven heb ik zijn bed onder zijn kont vandaan verkocht.
De eerste keer zat hij onwetend op zijn kleuterschooltje toen er iemand kwam kijken naar zijn ledikantje dat ik op Marktplaats had gezet. De koop was zo snel gesloten dat ik nog net tijd had om een reservematrasje op de grond te leggen voordat ik zoonlief van zijn schooltje ging halen. Ik was zó bang voor zijn reactie, maar hij zag de situatie onbewogen aan en ging verder met zijn leven.
En nu gaat hij naar de universiteit en is hij wéér uit een bed gegroeid. Het voetbord van zijn kajuitbed laat weinig ruimte tot uitrekken en dus is er inmiddels een fantastisch puber-loungebed besteld, extra breed, levering eind oktober. Ineens word ik onrustig. Ik ben de enige die beseft hoeveel beddengoed, kinderspeelgoed, knuffeldieren en stof er onder dat kajuitbed vandaan zullen komen. Om het onvermijdelijke proces in gang te zetten veeg ik de betreffende kant van zijn kamer leeg, maak ik alvast wat foto’s en publiceer het bed zaterdagavond direct op Marktplaats. Zo, de eerste horde is genomen.
De volgende dag al is er een vraag van ene Annie: hoe hoog het bed is en wanneer ze kan komen kijken? Ik geef haar nog meer maten door en spreek af dat ze maandagavond komt kijken. Ik overleg even met de rest van het gezin: het kan dus zijn dat binnenkort het bed verkocht wordt en hoe gaan we dat doen? Halen wij het bed uit elkaar, plakken we labels op de planken en veel geluk ermee? Of laten we de koper het bed zelf uit elkaar halen zodat hij zelf verantwoordelijk is? We besluiten het met Annie te overleggen.
Annie is stipt op tijd, type niet lullen maar poetsen. En ze heeft een prachtige dochter meegebracht die gelukzalig uit haar ogen kijkt. Dit wordt haar eigen bed, nooit meer samen met haar zus in een stapelbed. De dochter gaat voor de vorm nog heel even languit op het bed liggen stralen en zo te zien is de koop al beklonken. Shit, waarschijnlijk heb ik veel te weinig gevraagd, schiet er nog door me heen, maar het meisje kijkt zo blij. En opgeruimd staat netjes.
We vragen aan Annie hoe nu verder. Zullen wij de plankjes klaarzetten voor komend weekend of neemt ze zelf een handige Harrie mee? En op het moment dat je zoiets onnadenkend vraagt gaat er een golf van gêne door je heen. Want hoe ongeëmancipeerd is deze gedachte! Hoe pijnlijk misschien ook. Misschien ìs er in haar leven helemaal geen handige Harrie. Of Harriët. We verontschuldigen ons voor onze ondoordachte aannames en kijken haar vragend aan. Eigenlijk wil ze het bed gewoon nu meenemen.
Terwijl we samen haar RAV4 met laaddeur naar een betere parkeerplek omrijden, begint mijn echtgenoot alvast met het meisje aan de demontage van het bed. Het meisje heeft de strikte opdracht gekregen om het gehele proces te fotograferen voor Vader en meteen schiet ze haar eerste plaatje. Wanneer ik even later terug ben staat het bed midden in de slaapkamer, vliegen de stofwolken in het rond en staan de bakken speelgoed hoog opgestapeld voor het raam. Quel ravage! Na het matras en de lattenbodem brengen het meisje en ik plank na plank naar de auto en Annie bergt alles behendig in de RAV4. Het past allemaal net en met een touw gaat de laaddeur zelfs bijna dicht. Als we naderhand samen met een kopje koffie even uitpuffen blijkt dat het meisje uit puur enthousiasme geen enkele foto meer heeft gemaakt. Arme Vader.
Ondertussen is onze zoon al die tijd onwetend aan het vakkenvullen. Snel trek ik een van de twee matrassen van het bed van onze dochter en maak voor hem een nestje op de grond. Als hij ’s avonds laat terugfietst van zijn werk en de hoog opgestapelde dozen met speelgoed voor zijn slaapkamerraam ziet staan weet hij genoeg. Zijn bed is weg.
Nu die dozen nog. Elf dozen en tassen plus een wasmand vol knuffels staan nu te wachten op een bestemming. Ik zie de originele doos van Playmobil-set 5841 Romans’ Camp en ineens krijg ik een lachwekkend idee: als ik die nou ook eens op Marktplaats zet? Ik neem de rammelende doos mee naar beneden en stort alles uit op mijn legpuzzelplank. Playmobil was nooit mijn passie, maar van ordenen en opruimen hou ik des te meer. Ik vind dit zelfs leuk: zwaard bij zwaard, schild bij schild, struik bij struik, bijna alles is er nog. Ik denk dat ik voor de teugels van het paard, het laatste poppetje en de deuren van het Camp straks zelfs in de verzamelbak Playmobil ga duiken. Zoonlief heeft inmiddels ontdekt dat dezelfde set Playmobil op Marktplaats momenteel € 12,50 doet. Dat is heel veel minder dan mijn uurtarief.
Als ik tijdens het koken even later omkijk naar de Playmobil-chaos, zit Poes daar als een koningin te midden van haar koninkrijk minzaam om zich heen te staren. Wat een plaatje! Heel voorzichtig sluip ik met mijn toestel dichterbij om een prachtige foto te maken en precies als ik afdruk gaat Poes ervandoor. Alsof ze niet met de Playmobil geassocieerd wenst te worden. Ik snap dat eigenlijk wel.
