Herkende je me, ook op de linker foto?
Hij is gemaakt door de orthodontist. En ja, ik ga aan de beugel. Zoals de Kinderen voor kinderen al zongen: “ik-krijg-een beugelbekkie voor mijn eigen bestwil!”
Inmiddels kijkt niemand nog op van een beugel meer of minder. Ook mijn eigen kinderen heb ik gedachteloos door dit traject gesleept. Maar nu het om mijzelf gaat wordt het ineens een wonderbaarlijke nieuwe exercitie vol technische snufjes – megainteressant dus!
Het begon al met het maken van de röntgenfoto’s. Je hoofd wordt strak vastgepind in een apparaat dat langzaam en verontrustend dicht langs je hoofd draait. De beelden die ik kreeg van de onlangs op een industrieterrein aangetroffen container die als ‘behandelkamer’ was ingericht probeerde ik wanhopig te negeren. Eigenlijk was dit een heel claustrofobische ervaring. En daarna hetzelfde proces nogmaals met mijn hoofd in een andere meter. De straling die werd gebruikt is genoeg om de assistente de kamer uit te jagen. Heb ik hier mijn eigen kinderen ook ooit zonder vraagtekens aan blootgesteld?
De volgende stap was het happen. Het klinkt zo simpel, totdat ze gaan passen met welke lepel ze je mond vol klei gaan storten. Ik kan je verklappen: de lepel die het minst pijn doet wordt het. Met een dikke klodder klei in het vormpje rond je boventanden en een extra klodder tegen je verhemelte moet je vervolgens doodstil blijven zitten en niet slikken of stikken, totdat de vereiste minuten voorbij zijn. En dan schrik: de boel zit moervast!
Doordat mijn voortanden zo ver naar binnen staan en ik blijkbaar een heel hoog verhemelte heb, liet de vorm liever niet los. Na een hoop gewrik lukte het uiteindelijk toch, maar het middenstuk was mislukt. De collega die vervolgens het stokje overnam deed extra haar best met nog meer klei, meer druk en harder wrikken maar behaalde helaas hetzelfde resultaat. Blijkbaar is modellen maken toch moeilijker dan het lijkt.
Gelukkig ging mijn onderkaak een stuk gemakkelijker. De werkplaats heeft daarna aan de hand van de drie modellen een gipsen afdruk van mijn mond gemaakt. Zo normaal inmiddels, maar moet je je eens voorstellen hoeveel technieken en ervaring hier aan te pas komen. Op mijn verzoek mocht ik de modellen lenen om er thuis even lekker mee te spelen.
Ook de foto’s zijn prachtig geworden zoals je ziet. Ik blijf het fascinerend vinden en kan er uren naar kijken. De orthodontist kijkt er natuurlijk met een heel ander oog naar en ziet alleen de gebreken en oplossingen. En de beste oplossing: mijn kaak chirurgisch laten doorzagen (“voorzichtig lángs de zenuw”) en met plaatjes weer vastzetten. Nouuuuu, dat dacht ik dus niet, na mijn eerdere ervaringen met mijn knie. Ook dat waren ‘geen spannende operaties’ maar helaas heb ik nog elke dag last van mijn knie. Dus dat gaan we maar niet doen.
Wat ik wel heb gedaan is braaf naar de geadviseerde en gespecialiseerde mondhygiëniste gaan. Die maakte in twee sessies met name mijn tandvlees helemaal schoon zodat mijn mond in optimale conditie aan het traject kan beginnen. Nou ja, bíjna optimaal dan. Want ook zij had weer een fantastisch plan: eerst even een verstandskies laten trekken. Omdat het kan. Tsja; nee dus, laat maar lekker zitten.
En nu ben ik zover dat het traject is gestart: ik heb sinds eergister vier elastiekjes tussen mijn kiezen om ruimte te maken voor de ringetjes waarop eerst een losse beugel komt. En later dan nog een plaatjesbeugel.
Hoe langer ik er trouwens over nadenk, hoe meer ik de orthodontie zie als metafoor voor Meertekst:
Het is een heel specifiek vakgebied waarvan je niet wist dat je er ooit profijt van zou kunnen hebben.
Je bent nooit te oud om ermee te beginnen. Beter laat dan nooit!
De klanten komen voornamelijk binnen door de goede ervaringen van anderen.
We starten met een duidelijk doel voor ogen. En dat doel wordt bereikt, linksom of rechtsom.
De aanpak is in grote lijnen bekend maar de benadering van elke individuele klant is heel specifiek.
Er komen meer technieken bij kijken dan je in eerste instantie dacht.
Een goede communicatie, samenwerking en vertrouwen zijn belangrijk voor het eindresultaat.
En oké, het is misschien niet goedkoop, maar als je je een doel hebt gesteld moet je er gewoon voor gaan!
Ik weet dat het lang, duur en pijnlijk gaat worden. Maar ook interessant, ont-spannend en uiteindelijk mooi! Ik heb er zin in.
Denk ik.
