Tussen de bedrijven door laat ik snel m’n auto even wassen. Ik neem de bekende route richting de wasstraat. Ineens moet ik kiezen: op rechts is er een interieurstraat bij gekomen. Kan je voor 5 euro extra ook het interieur laten reinigen. Wat een onzin; je kunt het interieur hier ook prima gratis zelf stofzuigen. Nee hoor, daar tuin ik niet in. Trouwens: ik heb haast. Vlak voordat ik een flinke autowasbeurt van mijn klantenkaart laat aftikken, valt mijn oog op die blauwe dingetjes om je antenne mee op je dak te plakken.
Zo eentje zou handig zijn om onze koelkast dicht te houden! Ja, onze keuken is dringend aan vervanging toe en de koelkastdeur zwaait regelmatig spontaan open. Durf ik het te vragen? “Mevrouw”, piep ik, “mag ik ook zo’n blauw dingetje?” Ze kijkt me vragend aan. “Om mijn koelkast dicht te houden?” Dit klinkt Heel Stom. Maar het mag! Ik leg het blauwe ding snel naast me op de passagiersstoel. “En wilt u daar dan ook een ritje over onze interieurstraat bij?” “Nee!” Want ik heb haast. “In 7 minuten is hij weer helemaal schoon”. Hmmm, zo snel kan ik het niet. Ach weet je: soms moet je gewoon eens wat proberen, toch? “Doet u maar.”
Dus na het rondje wasstraat, rij ik om voor nog een rondje interieurstraat. Gespannen tuf ik naar binnen alwaar een medewerker al naar mij wuift. Langzaam de lopende band oprijden, uitstappen en twee mannen nemen vervolgens mijn auto in hun fluwelen handen. Ze kietelen het dashboard met speciale borstels, kloppen de matten uit en doen hun ding. Terwijl ik geniet van een echt lekker en heet kopje koffie. “Wilt u er zo ook een geurtje in?” Ik proest het uit en hoop dat hij in de auto bedoelt. “Waaruit kan ik kiezen?” “Citroen” “Ja lekker!”. Veel te snel is mijn auto klaar, de koffie laat ik verder maar staan. Wat is dit decadent zeg! Heerlijk schoon en citroentjes-fris! Genietend stap ik in: schoon, gestoft en gepoetst, opgeruimd. Zelfs mijn blauwe dingetje is weg.