👀 weekbreak 👀
Wanneer je niet veel anders kunt doen dan jezelf afzonderen en afstand houden, kan je altijd nog een speurtocht van internet trekken en op avontuur gaan. Meer dan een smartphone en een balpen heb je meestal niet nodig. Pinksterzondag was het weer zover: samen met de buren (team Diepjes) hadden we expres een moeilijke speurtocht uitgezocht en gevieren vertrokken we geheel coronaproof in twee auto’s richting de Utrechtse Heuvelrug. Volgens de beschrijving wordt het een zoektocht van ca. 8 km, maar uit diverse online reacties hadden we al begrepen dat er maar weinigen zijn die deze tocht in één dag volbrengen. Uitdaging! Met het aantal behaalde successen van de Diepjes (2135) en van ons TeamSuperMollies (839) in het achterhoofd verwachten wij natuurlijk de klus wél binnen een dag te kunnen klaren.
Op de parkeerplaats worden onze complementaire verschillen direct weer duidelijk: de mannen ijken hun hightech gps-apparaten en tikken het eerste zoekcoördinaat in. Daarna discussiëren ze over welke digitale wandelkaart hier het best voldoet en welk pad we gaan inslaan. Ondertussen heeft Buuf de speurtocht op haar smartphone allang opgestart. Ikzelf heb ‘m ook gedownload, maar ik heb een andere taak: gewapend met pen en papier en een gezonde dosis wantrouwen huppel ik achter de drie digitale spoorzoekers aan. We wensen elkaar succes, gespen de rugzakjes om en gaan even na tienen monter op pad.
Het leuke van zo’n gezamenlijke speurtocht is dat ieders kwaliteiten benodigd zijn en dat ieder zo af en toe zijn ‘five minutes of fame’ beleeft. Op het gegeven coördinaat midden in het bos vindt Buuf razendsnel de plek waar Buurman en Buurman met de meegebrachte magneet een nieuw coördinaat kunnen ophengelen. Snel noteren, ongezien terugstoppen en óp naar het opgegeven coördinaat. Daar vinden we een nieuwe puzzel, dat gaat lekker zo. Even kijken we vreemd op van het strookje papier met een letterpuzzel maar al snel valt het kwartje en kunnen we het nieuwe coördinaat letterlijk uitlezen. Ik schrijf als een gek mee, Buurman en Buurman programmeren deze volgende bestemming in. Op dat punt vinden we na even zoeken een prachtige kijkdoos. Met de meegebrachte 9V-batterij ontsteken we hierin een lichtje en ook hier weten we een coördinaat te vinden. In de hoop dat we het goed hebben gedaan gaan we een stuk verderop weer op zoek. En warempel: daar toveren we een zak met zelfgemaakte puzzelstukken uit de verstopplaats. Eensgezind wordt besloten dat deze voor mij is en dus zit ik even later heel charmant midden op een kurkdroog bospaadje een legpuzzel te doen. Met als resultaat weer een nieuw coördinaat. Jemig wat zit deze speurtocht prachtig in elkaar en wat hebben we elkaar nodig. Met behulp van plantkunde, rekentalent, richtinggevoel, een geodriehoek, diverse omreken-apps en nog meer houten uitdagingen puzzelen we ons van punt naar punt.
Omdat de horeca nog steeds gesloten is, hebben we onze rugzakjes vol broodjes en koffie gestopt. En vooruit: ook met stroopwafels. In het prachtige en verlaten bos zoeken we een heerlijk plekje om te picknicken. Genietend in het zonnetje fantaseren en kletsen we er op los, met anderhalve meter tussen de verschillende huishoudens. We zijn nog steeds in een uitgelaten stemming en denken nog steeds dat we het gaan redden vandaag.
Totdat we stuiten op een pesterig briefje: “Hier tastte de timmerman in het donker, voel jij het volgende WP ook aan?” Huh? Wat nu? Vol afschuw steken we onze handen in elke donkere kuil, nis en tak binnen een straal van 10 meter, op zoek naar een aanwijzing. Totdat ik met een juichkreet iets belangrijks ontdek. Snel trekken we onze conclusies en we spurten verder het bos in. Daar vinden we echter niets. In de wijde omtrek niet. Hoe we ook graven en prikken en duwen en speuren; niets. Dit zijn de momenten waarop ik altijd moet denken aan de man die in 2014 uit onze woonwijk is verdwenen. Alleen zijn auto is teruggevonden, in deze bossen. Altijd wanneer we hier ergens lopen blijf ik daarom alert. We besluiten helemaal terug te keren en de aanwijzingen nogmaals te bestuderen, maar nu wisselen we de taken van zoeken, interpreteren, noteren en fotograferen om. Dat was een slimme zet, want hierdoor krijgen we gelukkig een heel ander coördinaat. Jubelend lopen we over een ander pad het prachtige bos door, langs rododendrons en een schattig theehuisje. Overmoedig kloppen we onderweg aan bij een verdacht vogelhuisje, maar er gebeurt niets. Onze zoektocht eindigt op het terrein van een houtzagerij en we beseffen dat we hebben ‘verloren’. Op deze onveilige plek zo in het zicht kán niets verstopt zijn. Vertwijfeld kijken we om ons heen én op onze horloges: we moeten opgeven. Stil lopen we terug naar de auto’s. Van de beloofde 12 tussenpunten hebben we er weliswaar 10 gevonden, maar na 7 uur in het bos hebben we al ruim 13 km gelopen, in plaats van maximaal 8.
Eenmaal thuis blijft de groepsapp nog lang onrustig. We kunnen het niet uitstaan, waar ging het fout? Steeds opnieuw bekijken we de foto’s en notities, totdat we ineens zien waar we de mist in zijn gegaan. Er is nóg een ander coördinaat mogelijk! Voor de zekerheid mailen we ons relaas naar de bedenker van deze speurtocht en zijn antwoord luidt: “Ik zou daar inderdaad maar eens gaan zoeken.” YES!
Geocachen. Zo heet dit spoorzoeken dus eigenlijk.
Suf? Nee! Nerdy? Best wel. Verslavend? Ja!
