😷 weekbreak 😷
Het lijkt of nu langzaam maar zeker de knellende corona-band een beetje losser begint te zitten.
En ik ben er na acht weken quarantaine ook wel een beetje klaar mee: de serieuze waarschuwingen en de #staystrong-bewegingen. De speciale feel-good tv-programma’s en de online sportlessen. Het uitstellen van opdrachten en afspraken. Het vrijblijvende studeren en motiveren.
We mógen weer het een en ander MAAR we moeten wel goed blijven opletten. Het gaat de goede kant op MAAR er komt vrijwel zeker een nieuwe golf. Er wordt hier aan de overkant weer gevoetbald MAAR alleen nog niet door het team van puberzoon. Puber moet zijn energie toch kwijt en gaat incidenteel voorzichtig op pad MAAR riskeert hiermee een boete plus strafblad (!!) De kappers zijn open, MAAR ik sta op de terugbel-wachtlijst voor een afspraak. Ik ben begonnen met het aanspreken van de hamstervoorraad (ik beken) MAAR wachtrijen voor de winkels worden steeds gewoner. Ik ben met moedertje naar het ziekenhuis geweest voor een reguliere longfoto, voor het eerst met mondkapje, MAAR wij waren de enigen die er zo verpakt bij liepen. Videobellen beleeft een opleving en is een fantastische mogelijkheid MAAR ik hoor van steeds meer collega’s dat ze hun eigen hoofd niet meer kunnen zién.
Zo ver is het hier overigens nog niet. Ik had juist aan een nieuwe Engelse collega voorgesteld om via een videocall kennis te maken, omdat ik graag een beeld heb van degene met wie ik samenwerk. Meestal bel ik via Zoom, Houseparty, WhatsApp of FaceTime, maar zij stelde Skype voor. Ook goed, dus de avond voor onze date installeerde hoofd Automatisering speciaal voor mij het Skype-pakket, inclusief een mooie foto. Op het moment suprême blijkt dat de collega echter met Skype-for-business belt, dus we hebben de gewone Skype voor niets geïnstalleerd. Maar ik ben de beroerdste niet en doe gewoon mee via de link. Ik hoor haar wel en zie haar profielfoto, maar ze beweegt niet. Op mijn vraag of haar camera het wel doet antwoordde ze: “Oh? Wou je met beeld bellen dan?” Heerlijke Britse humor!
Mijn taak-van-de-dag was vandaag factureren en nu het af is ben ik bij en blij. En ik heb een stukje geschreven voor mijn boeken-challenge op mijn persoonlijke FB. Ik weet niet of jullie het volgen, maar ik was genomineerd om 10 dagen lang elke dag een boek te ‘plaatsen’, zonder verhaal. Alles in mij schreeuwde “Neeeee!” Ik word gek van al die challenges op FB, het zijn er teveel. En Meertekst zonder tekst? Niet dus. Maar toch heb ik ‘m opgepakt, onder mijn eigen voorwaarden: wél tekst en ik nomineer niemand. Om mijn liefde voor boeken te delen. Om te trainen in het schrijven met deadlines. Om contact te houden. Om de uitdager niet teleur te stellen. Maar weet je wat gek is? Er reageert maar een enkeling op, veel minder dan op mijn andere berichtjes. Zou iedereen een beetje challenge-moe zijn? Ligt dit buiten wat ‘men’ van mij verwacht? Zijn het geen leuke boeken? Of doe ik iets niet goed? Ik weet het nog niet. Het is in elk geval een interessante case voor mijn cursus Social Media!
Vandaag had ik ook een correctie-opdracht in de planning staan en daarvoor had ik de werkkamer gereserveerd. Dus toen iedereen braaf elders aan zijn eigen werk was, trok ik me zielsgelukkig terug in mijn stille werkkamer. Met alle zintuigen op scherp en bomvol energie was het weer heerlijk productie draaien. Helaas was mijn opdracht veel te snel alweer gedaan MAAR dat heb ik mooi niet gemeld aan de huisgenoten.
Ik ben stilletjes blijven zitten om lekker deze weekbreak te schrijven!
