🤧 weekbreak 🤧
Ineens begon ik ongelofelijk te niezen, zakten mijn oren langzaam maar zeker dicht en wisselde mijn neus af tussen ‘verstopt’ en ‘alle kranen open’. In een paar uur tijd voel ik mijn jaarlijkse 2-dagenverkoudheid opkomen. Geen reden tot paniek, wel lastig, zo midden op de golfbaan. Tijdens het romantische etentje daarna, op het terras van de golfclub, voelde ik me behoorlijk bezwaard vanwege weer een niesbui. En toen ik me door het niesen verslikte en nog een hoestbui kreeg ook voelde ik me helemaal bekeken.
Natuurlijk werden de klachten niet minder en al hoestend, proestend en snuitend werkte ik me door de nacht. En hoewel ik zeker dacht te weten dat ik getroffen was door mijn reguliere verkoudheid, zag ik diep in een hoekje van mijn gedachten een piepklein coronavirusje zitten gniffelen. Of toch niet? Toch wel?
Maar dat kán helemaal niet: ik hou me zo ontzettend goed aan de regels. Ik blijf zo veel mogelijk thuis, hou buitenshuis iedereen op afstand, was en desinfecteer continu, ontmoet anderen liefst in de tuin. Waar zou ik dan besmet kúnnen zijn? De kinderen zullen toch geen aerosolen mee naar huis brengen, na een incidenteel avondje chillen?
Nee, het is onnodig om me te laten testen.
Bovendien: ik mág helemaal niet besmet zijn. Ik verheug me op een coronaproof tuinfeestje vrijdag. Zaterdag geef ik zelf een BBQ, als bedankje voor mijn websiteontwikkelaar. En onze vakantie dan? Ik heb helemaal geen zin in quarantaine. Maar stel dat ik wel besmet zou zijn, wie heb ik dan de afgelopen 2 weken eigenlijk allemaal gezien? Waar ben ik toch nog geweest? De problemen buitelden over elkaar heen.
Nee, ik laat me niet testen.
Na een nacht vol ontkennende gedachtes begint de donderdag met een kopje thee en de krant. De voorpagina schreeuwt me tegemoet: “RIVM ziet laksheid bij klachten”. Ik voel me betrapt. En als mijn eega dan ook nog zinspeelt op een test haal ik mijn kop maar uit het zand.
Ik laat me testen.
Om 08:50 bel ik met 0800 1202 en een aardige dame vraagt eerst hoe het met me gaat en legt dan rustig de hele procedure uit. Ik kan 2,5 uur later al terecht op de locatie Wagenwerkplaats. Niet te geloven wat een toeval: dat is precies dezelfde werkplaats waar ik vorige week over schreef, waar ik stage heb gelopen bij NS Goederenvervoer! Helaas is de drive-in vol, maar ik kan wel naar de fiets-/loopstraat op spoor 3. De dame zoekt keurig voor me uit hoe ik daar moet komen en even later heb ik de bevestiging binnen. It giet oan.
Ruim op tijd loop ik langs de sporen het terrein op. Ik herken het rangeerterrein, de verensmederij, de loodsen en de gebouwtjes. Daar was mijn kantoor, daar reed ik samen met Badouri op de transportwagen en daar at ik op woensdag kibbeling met ‘mijn’ mannen van Intern Transport. En precies daar, waar nu de fiets-/loopstraat begint, heb ik ontelbare keren heen en weer geklost op mijn stalen veiligheidsschoenen, portofoon voor het Multi Moment Onderzoek in de hand. Zelfs de geur is nog bijna hetzelfde, alleen is het er nu doodstil.
De jongeman aan de tafel wenkt me binnen, ik ben te vroeg maar er is verder niemand. Na de gebruikelijke formaliteiten mag ik over het spoor doorlopen naar de volledig verpakte vrouw die de test gaat afnemen. Terwijl ik op het stoeltje ga zitten vraagt ze of ik zenuwachtig ben en ik antwoord timide van ja. Zenuwachtig voor nu, maar zeker ook voor de uitslag.
Ze pakt een megalange wattenstaaf, laat me “AAAhhhhh” zeggen en steekt dan doelgericht een uiteinde in mijn keel, tot ver voorbij mijn huig. De natuurlijke kokhalsreflex is blijkbaar het teken om terug te trekken. Meteen daarna gaat ze met HETZELFDE uiteinde heel diep een verkouden neusgat in en tikt daar mijn hersens aan. Ik weet niet welke van deze twee feiten ik het ergst vind, maar voordat ik het besef doet ze hetzelfde nogmaals via het andere neusgat. Na afloop schud ik in een reflex nog even heel hard met mijn hoofd en dan is het klaar. Uitslag over 24-48 uur.
Op vrijdag zit ik vanaf 11:15 aan mijn telefoon gekleefd en check ik continu of ‘Berichten’ nog wel werkt. Om 16:08 word ik tot mijn grote schrik gebeld door weer zo’n aardige mevrouw. Er schiet meteen van alles door mijn hoofd.
Waarom smst ze niet gewoon? Waarom vraagt ze of ik al wat van de GGD heb gehoord? Waarom is ‘nee’ het goede antwoord? Waarom is ze zo rustig? SCHIET OP! Wonderlijk hoeveel je kunt denken in een split second.
Maar dan komt het geruststellende bericht: testuitslag negatief. Dat betekent dat er op DIT moment GEEN reden is om aan te nemen dat ik NU besmet ben. Ik hoor de beperkingen en krijg de uitslag ook niet op schrift. Het was een momentopname. Net zoals bij mijn eigen Multi Moment Onderzoek toen.
Het aantal nieuwe coronapatiënten is deze week landelijk bijna verdubbeld. Hier in Amersfoort kregen 27 mensen het bericht dat ze niet wilden horen. Maar nu ze het wel weten, kunnen ze besmetting van anderen voorkomen.
To test or not to test? Doe het! Het is gratis, zo geregeld en valt eigenlijk wel mee.
